Source:
- မသီတာ-“လူရည္ခၽြန္” (sonata-cantata blog)
- Luyechun FB Group comments of –
- Dr Aung San Oo
- ေဒါက္တာေနဦး Dr. Nay Oo
- Dr. Than Naing Oo
- Dr Ko Ko Gyi
Aung Sann Oo Post ေလးကို ၾကိဳက္လုိက္တာ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုလည္း သူတုိ႔ေရးသလိုဘဲ လူရည္ခြ်န္ဆုိတာလက္ေတြ႔ ျဖစ္ေအာင္မလုပ္လုိက္ႏုိင္တဲ့ ဘဝ အိပ္မက္ေတြထဲက တစ္ခုပါဘဲ။ သားသမီးေတြ လက္ထက္ အားေပးမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးျပန္ေတာ့ လူရည္ခ်ြန္ စီမံကိန္းၾကီးက စုပ္စ၊ျမဳပ္စ ေပ်ာက္လုိ႔။ က်န္းမာေရး ဝန္ၾကီးဌာနမွာ ထပ္ကြမ္း လူရည္ခ်ြန္ေတြအမ်ားၾကီး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အားက်၊ ေလးစားခဲ့ရတဲ့သူေတြ။ ဝန္ၾကီး ဦးေဖသက္ခင္၊ ေဆးသိပံၸ ညႊန္ခ်ဳပ္ ဦးသန္းေဇာ္ျမင္႔၊ ညႊန္မွဴး ဦးမင္းသန္းညြန္႔၊ အထက္ေဆးသု ညႊန္ခ်ဳပ္ ဦးေက်ာ္ဇင္သန္႔။ မသိတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိဦးမွာပါ။
Nay Oo ေဒါက္တာမင္းသန္းညြန္႔ (၁၉၇၂-၇၅) ေလးထပ္ကြမ္းလူရည္ခၽြန္ (ဖ်ာပုံ၊ တာေမြ) ။ ေဒါက္တာသန္းေဇာ္ျမင့္ (၁၉၇၂-၇၇) ေျခာက္ထပ္ကြမ္း (ေက်ာက္မဲ၊ ေဆး-မန္း) ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚ တက္မလာၾကေသးပါ (သို႕) ပုန္းေနၾကလားမသိပါ။
လူရည္ခ်ြန္ စီမံကိန္းက ဘဝအတြက္ ေရခံ၊ ေျမခံေကာင္း၊ သက္လံုေကာင္းကိုလည္း ေပးပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္ ၾကံဳဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ အရေတာ့ လူရည္ခ်ြန္ ျဖစ္ဖုိ႔ ျဖတ္လမ္း မရွိပါဘူး။ ေမာင္ေမာင္ေထြး က်ြန္ေတာ္တုိ႔ေလာက္ အားကစား အမွတ္ မေကာင္းပါဘူး။ ဒီေကာင္က ဗလံကေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ အားကစားေလးမ်ိဳးလံုးကုိ ေအာင္မွတ္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့ ဇဲြေတာ့ သူ႔မွာ ေသခ်ာေပါက္ ရွိတယ္။ မီတာ ၁၀၀ မရရင္ ၅၀ ေျပးမယ္။ ၁၆ ေပါင္ သံလံုးကို မ ဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ လက္ေထာက္တြန္းတင္ အခါ (၂၀)ကို စနစ္က်က် တစ္မိနစ္အတြင္း ျပီးေအာင္ က်င့္မယ္..စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဗဟုသုတနဲ႔ ေက်ာင္းစာကေတာ့ သူမ်ားထက္ သိသိသာသာ ပိုပါတယ္။ က်ြန္ေတာ္ သိခဲ့တဲ့ ျပိဳင္ဖက္ေတြဟာ ထုိက္တန္လုိ႔ လူရည္ခ်ြန္ ျဖစ္ၾကတာပါ။ ဒါ အရင္တုန္းကလည္း မွန္တယ္။ အခုလည္း မွန္တုန္းဘဲ လုိ႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ အခုထိလည္း ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ၾကတုန္းပါဘဲ။
Nay Oo ေဖ၊ေဇာ္၊မင္း၊မြန္ လူရည္ခၽြန္ ေလးဦးဂိုဏ္း ေနျပည္ေတာ္တြင္ ထၾကြေနေလသည္။ ကိုရည္မြန္(ညႊန္ခ်ဳပ္၊စကၠဴ-ဓါတု) စာေရးဆရာ(ရန္ေအာင္-ေမာင္ေမာင္)၏ သား။
လူရည္ခြ…်န္ကလည္း နတ္ၾကီးပါတယ္။ ေမာင္ေမာင္ေထြးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အထဲမွာ ပုိးအၾကီးဆံုးနဲ႔ ဇဲြ အေကာင္းဆံုးဘဲ။ (၁၀)တန္းမွာ ေမာင္ေမာင္ေထြး ရေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ေပ်ာ္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းခ်င္းသာ မတူၾကတာ ႏွစ္စဥ္ မႏၱေလး ဆရာ အတတ္သင္ သိပၸံ၊ အမွတ္ (၉) အထက မွာ ေရးေျဖ၊ အားကစား ေျဖေနက်၊ ဆံုေနၾကေတြ ဆုိေတာ့ (၇) တန္းကတည္း က ေက်ာင္းတူ၊ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြလုိ ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ ေအးျမတ္ႏြယ္ကို ကိုးတန္း သခ်ီာ က်ဴရွင္မွာ ဆံုရေတာ့ ေငးရ၊ေမာရ၊ေလးစားရေပါ့။ ကိုးတန္း သခ်ီာ အရည္အခ်င္း စစ္ေတာ့ မိန္းကေလးထဲက ေအးျမတ္ႏြယ္၊ ေယာက်ားေလးထဲက ေမာင္ေမာင္ေထြး ရပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ ေအးျမတ္ႏြယ္လက္ ထဲက လူရည္ခြ်န္ဆုက ေမာင္ေမာင္ေထြး လက္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အေတာ္ဆံုးလူ လူရည္ခ်ြန္ ရေတာ့ မနာလုိ မရွိ ေပ်ာ္ၾကတာပါဘဲ။ လူရည္ခ်ြန္ စီမံကိန္းက ေက်ာင္းမတူ၊ နယ္ေျမမတူတဲ့ ေက်ာင္းသားခ်င္း ရင္းႏွီးမွဳ အားက်မွဳ ရိုးသားစြာ ျပိဳင္ဆုိင္မွဳေတြကုိ အားေကာင္းေစပါတယ္။
Aung Sann Oo ခင္ေလးညီ… ဒို႔လည္း ဒီရက္ပိုင္း ဒီ Post က အရမ္း အသက္ဝင္လာလုိ႔ ဝင္ၾကည့္ေနမိတာ။ ဆရာ ဦးကိုကိုၾကီးတုိ႔၊ ဆရာ ဦးသန္းဝင္းတုိ႔၊ မမ ေဒၚႏဲြ႔ႏဲြ႔တင္တုိ႔က Anatomy ကဆရာေတြေလ။ (ဆရာ ဦးေအာင္ၾကီးတုိ႔ က Microbiology က။) Post ေလးက တုိးတက္လာတာ သိပ္ျမန္တာဘဲ။ မမေဒၚေမျမစိန္တုိ႔ လူရည္ခ်ြန္ ဆိုတာ ခုမွ သိတာ။ အားက်လုိက္တာ။
Than Naing Oo said: I am sure a lot must have changed at Maymyo Hospital, beginning from the name since it is now named Pyin Oo Lwin Hospital. My vivid memory of this hospital is from my yearly Health Physicals during the LYC selection. Once you were selected …at the township level, you had to pass the health physical b/4 you were sent down to Mandaly to compete in the division level. We had to go and meet the TMO every year for that at the Maymyo Hospital. Although there were about 4-6 townships competing, most LYCs came from either Maymyo or Amarapura township during my days. I went to school from KG to 10th grade in Maymyo and almost ended up at Mandalay Medical School till my dad who was a government worker at that time was transferred to YGN and such that I transferred to RC-2 YGN from Mandalay Regional College. BTW HE Dr Pe Thet Khin is married to our classmate Dr Mon Mon Aung with whom I went for FP-I trip together to Kyone-Pyaw in 1985.
Ko Ko Gyi TQ Dr. Than Naing Oo, one of my younger brother felt that he was unfairly failed by the closed relative TMO of a LYC. I don’t know but he told me last year. He had even worked in Singapore as the Chief Electrical Engineer on the ship. With …God‘s will, his health and all blood tests R still normal. I advised him to just stay quiet as it was few dozen years’ old problem. If he tells me at that time I would complaint up to the highest authorities.
In response to the very negative views and writings in Ma Thida’s blog: “လူရည္ခၽြန္ – (မသီတာ ဘေလာ့ဂ္မွ)” တေခတ္တခါက လူရည္ခၽြန္ ဆိုတာနဲ႔ မိမိ ပတ္သက္ဖူးသေလာက္ေလး ေရးထားခ်င္ပါတယ္။
က်မ တသက္နဲ႔ တကိုယ္ ၇တန္းမွာ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ လူရည္ခၽြန္အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲ ေျဖခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းက ပထမ အစမ္း စာေမးပြဲမွာ ပထမရလို႔ပါ။ ဆိုလိုတာက ေက်ာင္းအဆင့္မွာ လူရည္ခၽြန္အတြက္ရယ္လို႔ သီးသန္႔အရည္အခ်င္းစစ္ျခင္း၊ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္ေစျခင္းမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္…
မသီတာခင္ဗ်ား …ကၽြန္ေတာ္ေဒါက္တာေနဦး၊ Luyechun (လူရည္ခၽြန္) Facebook Group Admin တေယာက္ပါ။…
ရပါတယ္ ေဒါက္တာေနဦးရွင့္
တေခတ္တခါက လူရည္ခၽြန္ ဆိုတာနဲ႔ မိမိ ပတ္သက္ဖူးသေလာက္ေလး ေရး ထား ခ်င္ပါတယ္။
က်မ တသက္နဲ႔ တကိုယ္ ၇တန္းမွာ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ လူရည္ခၽြန္အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲ ေျဖခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေက်ာင္းက ပထမ အစမ္း စာေမးပြဲမွာ ပထမရလို႔ပါ။ ဆိုလိုတာက ေက်ာင္းအဆင့္မွာ လူရည္ခၽြန္အတြက္ရယ္လို႔ သီးသန္႔အရည္အခ်င္းစစ္ျခင္း၊ စခန္းသြင္းေလ့က်င့္ေစျခင္းမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ လူရည္ခၽြန္တေယာက္ျဖစ္ဖု႔ိ စာတခုတည္း ေတာ္ေနလို႔ မရပါဘူး။ အေထြေထြ ဗဟုသုတ၊ ဉာဏ္စမ္းနဲ႔ ကိုယ္လက္ႀကံ့ခိုင္မႈ အားကစားမ်ားကိုလည္း အစစ္ေဆးခံၾကရပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္ အလိုမွ အထက-၃ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ လူရည္ခၽြန္စာေမးပြဲ ၀င္ရမယ္ဆိုတာကို သိရတာပါ။ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား အားကစားဆိုလို႔ ဘံုဘိုင္က လာတဲ့ေရကို တိုင္ကီထဲခပ္ထည့္တာေလာက္သာ လုပ္ဖူးတဲ့ က်မကို အမႀကီးနဲ႔ အကိုေလးက အိပ္-ထ-မတင္ စတင္ေလ့က်င့္ပါေတာ့တယ္။ တေယာက္ကေျခကကိုင္၊ တေယာက္က ေခါင္းကမ။ သူတို႔ အားနဲ႔ေတာ့ ႂကြေနတာပဲ။ လႊတ္ထားလိုက္ရင္ေတာ့ ၾကမ္းျပင္နဲ႔ေက်ာကပ္ေနတာ တလက္မေတာင္ မႂကြေတာ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အားကစားေျဖရမည့္ေန႔ ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အထက-၄ ေက်ာင္းေရွ႕ ကြင္းႀကီးမွာ ပြဲဦးထြက္က မီတာ ၁၀၀ ေျပးရတာပါ။ ၃ေယာက္ေျပးရတဲ့ အစုမွာ က်မ ဒုတိယရပါတယ္။ ဒါေတာင္ လိုက္ပို႔တဲ့ အတန္းပိုင္ဆရာမက “ေရွ႕ဆံုးက တာထြက္လာေတာ့ ငါကစိတ္ထဲက တယ္ဟုတ္ပါလား ထင္ေနတာ ပန္းလည္း၀င္ေရာ ပထမနဲ႔ အေတာ္ႀကီးကြာက်န္ခဲ့တယ္”လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ (အဖ်ားရွဴးတတ္တဲ့ ဇာတိတို႔ရဲ႕ အစပါ)။ ဒီမွာျဖင့္ ေမာလိုက္တာ ငါ့ေပါင္ႀကီး ဒီေလာက္ေလးမွန္း ခုမွသိလို႔ ေကာင္းတုန္း ေနာက္တခါ လာျပန္ၿပီ လားေဟ့ မီတာ ၄၀၀… အဲ့ဒီကြင္းကို ႏွစ္ပတ္ေျပးရမွာတဲ့… ။ ေျပးဆိုေတာ့လည္း ေျပးေပါ့… ။ ကြင္းတပတ္လည္း ျပည့္ေရာ ေျပးလမ္းကေနေခ်ာ္ၿပီး ဆရာမ ရင္ခြင္ထဲတန္းေျပး.. တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕ ငိုရင္း ပါးစပ္ကလည္း တီခ်ယ္ သမီးမရေတာ့ဘူး သမီးမရေတာ့ဘူးနဲ႔ ခြ်ဲေပါ့…။ အျခားေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ သူေတြက “ဟဲ့ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ တပတ္က်န္ေသးတယ္ေလ ေျပးဦးေလ… ဆရာမ ဆက္ေျပးခိုင္းဦးေလ”ေပါ့…။ ဆရာမလည္း သံပုရာသီးစိပ္ ပါးစပ္ထဲလွမ္းထည့္ၿပီး “မရဘူး မရဘူး က်မသမီး အေၾကာင္း က်မသိတယ္” ဆုိၿပီး ပြဲလယ္တင့္ရပါေတာ့တယ္။
ကြင္းျပင္ႀကီးထဲမွာေတာ့ ဒီလိုနဲ႔ တစခန္းၿပီးလို႔ အျခားေသာ စစ္ေဆးမႈေတြအတြက္ အားကစား႐ံုႀကီးဆီ ခ်ီတက္ၾကျပန္ပါေလေရာ။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္သူေတြ အကုန္တန္းစီၿပီး အိပ္၊ ရႊီ ကနဲ ခရာမႈတ္တာနဲ႔ စေတာ့ အိပ္-ထ-မတင္။ ၿပိဳင္ပြဲ ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္လား မသိဘူးရွင္ တခ်က္မွကို ႂကြမလာတာပါ။ အသာေလးထၿပီး ကိုယ့္ေဘးနားက အားတက္သေရာ လုပ္ေနတဲ့ လူေတြကို ငုတ္တုတ္ထိုင္ ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မငိုေတာ့ပါဘူး။ ခုနင္က တ၀ႀကီး ငိုၿပီးသြားၿပီေလ။ ကေလးဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္… ျဖစ္ေၾကာမရွည္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဒိုက္ထိုးတဲ့။ ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေတာ့ ထိုးခဲ့ေသးတယ္ မွတ္တာပဲ။ အျခားစစ္ေဆးမႈေတြ တခုႏွစ္ခု အၿပီး ျပန္လာခဲ့ရေတာ့ သူတို႔ေက်ာင္းေတာင္ မဆင္းေသးဘူး။ စာသင္ခန္းေတြနား တမင္တကာ အတင္း ကပ္ေလွ်ာက္ၿပီး စပ္စုစိန္ လုပ္ခဲ့ေသးတာ မွတ္မိတယ္။ (ဟုတ္တယ္ေလ ဒီလိုေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းမဟုတ္ပဲနဲ႔ သူမ်ားေက်ာင္း ေကာ္ရစ္ဒါမွာ လတ္လ်ားလတ္လ်ားလုပ္ရတာ နည္းတဲ့ အခြင့္အေရးႀကီးလားလို႔)။
Result ေမွ်ာ္တာေပါ့ရွင္…။ ကိုယ္ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျဖႏိူင္ခဲ့တယ္ မေျဖႏိူင္ခဲ့ဘူးဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အသိဆံုးျဖစ္ေပမဲ့ ေမွ်ာ္တာကေတာ့ ေမွ်ာ္တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ တေန႔မွာ ရပ္ကြက္ထဲက အဂၤလိပ္က်ဴရွင္မွာ အထက-၄ ေက်ာင္းသူ တစ္ဦးက သူ ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ လူရည္ခၽြန္ အေရြးခံရေၾကာင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၿပံဳးစစနဲ႔ ေျပာျပေနတာ တစြန္းတစ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့… က်မလည္း သူတို႔၀ိုင္းထဲတိုး၀င္ၿပီး “ငါ နင္တို႔ေက်ာင္းမွာ အားကစားလာေျဖတုန္းက နင္လာေျဖတာ မေတြ႔ပါဘူး” လို႔ ေမးမိတယ္။ “အဲ့ဒီေန႔က ငါေနမေကာင္း”လို႔တဲ့… ေနာက္သူဘာေတြ ဆက္ေျပာေနခဲ့လဲ (တကယ္ပါ) က်မ မွတ္ဉာဏ္ထဲ လံုးလံုးမရွိေတာ့လို႔ ေရးမျပႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကို က်မ တခ်ိန္လံုး အကဲခတ္ေနတယ္ သူမ်က္ႏွာ တခ်က္မပ်က္ဘူး…။ က်မသိပါတယ္.. က်မလည္း မ်က္ႏွာပ်က္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ “နင္က သိပ္ေတာ္တာပဲဟယ္”လို႔ အဓိပၸါယ္ ထြက္တဲ့ သူ႔အတြက္ ၀မ္းသာတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလး ေပးခဲ့ေသးလာေတာင္ မေသခ်ာပါဘူး။ ၿပိဳင္ဘက္ေတြလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ အားကစားေျဖတဲ့ေန႔ကမွ တေန႔ထဲသာ ေတြ႔ဆံုခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ အျခားေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ႀကိဳးစားပမ္းစား ေျပးၾက၊ အားတက္သေရာ ကုန္းၾက ကြၾက၊ အိပ္-ထ-မတင္လုပ္ေနၾကတာေတြ ျပန္ျမင္ရင္း နင္တို႔လည္း result ကို ေမွ်ာ္ေနၾကတုန္းလား လို႔ စိတ္ထဲကေန စကားေတြ လွမ္းေျပာေနမိပါရဲ႕။ က်မတို႔ေတြဟာ ၇-တန္းဆိုေတာ့ သိပ္ကို ငယ္ပါေသးတယ္ ေျပာမလား၊ အသိတရားရွိေနပါၿပီလို႔ ေျပာမလား။ transparency ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို မသိေသးေပမဲ့ transparency မရွိရင္ တရားမွ်တမႈမရွိနိုင္ဘူးဆိုတာ ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္ေနၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ လူရည္ခၽြန္ရဖူးတယ္ဆိုတဲ့ သူေတြ ေတြ႔တိုင္း အိပ္-ထ-မတင္ လုပ္တတ္လားလို႔ တအံ့တၾသႀကီး လိုက္ေမးေနမိတဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္မေလး တေယာက္ဟာ မသီတာပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
Related articles
- Luyechun (လူရည္ခၽြန္) Face Book Group (drkokogyi.wordpress.com)
- မဆလ ပညာေရးစနစ္ထဲမွ လူရည္ခြၽန္ စီမံကိန္း (drkokogyi.wordpress.com)
- ဗိုလ္တေထာင္သတင္းစာ – ၁၉၇၁ လူရည္ခၽြန္ စာရင္းမ်ားထုတ္ျပန္ေက်ညာ (drkokogyi.wordpress.com)
Tags: Amarapura, Burma, Facebook, God, Hospital, Mandalay, Pyin U Lwin, Singapore
Dr Ko Ko Gyi's Blog 
May 27, 2011 at 1:58 pm |
ဆရာ.. ဖဘ မွာ မေတြ႕ ျဖစ္ၾက ေတာ့ လိုု႕..ဘေလာ့ဂ္မွာ အပ်င္းေျပာ မွတ္ခ်က္ေပးရင္း နွဳတ္ဆက္လိုုက္ပါတယ္။
မသီတာ ကိုု အားက် လိုု႕.. လူရည္ခၽြန္ အသံေလး ထဲ ၀င္ပါ ၾကည့္တာပါ..။
က်မ လည္း.. ၇ တန္းကတည္းက..နွစ္စဥ္ လူရည္ခၽြန္ ေက်ာင္းအဆင့္ ပထမ နဲ႕ ေတက္ေလ ွ်ာက္ ၀င္ျပိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ အကိုု တေယာက္က.. ၂ထပ္ကြမ္း နဲ႕ အမ တေယာက္က လည္း ၇တန္း စစျခင္း မွာ ရဖူးေတာ့..အငယ္ေတြ က..အားက် တာလည္း ပါတာေပါ့..။ က်မ တိုု႕ က..အထက္တန္းေက်ာင္း တေက်ာင္းပဲ ရွိတဲ့..ျမိဳ႕ေလး တျမိဳ႕က ဆိုုေတာ့..ခရိုုင္ျမိဳ႕ ၾကီး ျဖစ္တဲ့..ျပည္ျမိဳ႕ မွာ သြားေျဖ ရပါတယ္။ ေခါင္တိုုင္စခန္း ေတာင္ မေရာက္ေသးေပမဲ့.. ျမိဳ႕ေသးေသးေလးက ေန..ျမိဳ႕ၾကီးတျမိဳ႕ကိုု သြားျပီး စခန္းသြင္း ေနထိုုင္ရတဲ့.. ၁၃ နွစ္ အရြယ္ ေလးေတြ ရဲ႕.. စိတ္လွဳပ္ရွား တက္ၾကြမူ ကေတာ့..မေျပာျပ နိုုင္ေအာင္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့.. က်မ တိုု႕ လိုု နယ္ေသးေသး ေလး ေတြက..အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေတာ ရုုပ္ကေလး ေတြ နဲ႕.. ခေလးမ ေလးေတြ ေကာင္ေလး ေတြ ၾကားမွာ.. ပိုုက္ဆံ အိတ္ၾကီး ခါးၾကားညွပ္ျပီး..သူ႕သမီး ကိုု လိုုက္အားေပးတဲ့.. ျပည္ျမိဳ႕ခံ.. သားသားနားနား ခန္႕ခန္႕ညားညား အေဒၚၾကီး တေယာက္ကိုု သတိ ထားမိပါတယ္။
ေႏြရာသီ ညေနခင္း တခုု မွာ.. က်မတိုု႕ ျမိဳ႕ေလးထဲကိုု အျမန္ရထားၾကီး ၀င္လာေတာ့.. ရန္ေတြ ခုုန္ျပီး..လူရည္ခၽြန္ စာရင္း ပါမဲ့..သတင္းစာ ၾကီးကိုု ေမ ွ်ာ္ေနဖူးခဲ့ပါတယ္။ သိုု႕ ေသာ္ .. ျပည္ျမိဳ႕က.. ေကာင္မေလး ရ သြားပါတယ္။
က်မ စိတ္ဓါတ္မက် ခဲ့ပါဘူး။ ၈ တန္း ၉ တန္း.. ထိ..ေတာက္ေလ ွ်ာက္ သြားျပိဳင္ခဲ့ပါတယ္။ အနည္းဆံုုးေတာ့.. ျမိဳ႕ၾကီး တျမိဳ႕ကိုု သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာမေတြ နဲ႕ စခန္းခ် သြား ျပိဳင္ဆိုုင္ရတဲ့..ခရီးတိုု ေလး နဲ႕ တင္.. ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ ျပိဳင္ဖက္ ေကာ္မေလး ပဲ ၃ နွစ္ ဆက္တိုုက္လား ၄ နွစ္ဆက္တိုုက္လား လူရည္ခၽြန္ ရပါတယ္။ ေဆးေက်ာင္းလည္း ၀င္သြားပါတယ္။
ေရးရင္း ဘေလာ့ဂ္ တပိုု႕စ္ စာ ရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ း)
က်မ ေျပာခ်င္တာ..။ မတရားမူ လိုု႕ လံုုး၀ မဆိုုလိုုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့.. အဲဒီတုုန္းက.. ျမိဳ႕ခံ .. ေက်ာင္းခံ.. ကြင္းပိုုင္ ေက်ာင္းသား ေတြက.. အနည္းဆံုုး စိတ္ဓါတ္အားျဖင့္ အသာစီး ရ ၾက တယ္ ဆိုုတာေလးပါ..။ တကယ္လည္းသူတိုု႕က ပိုုေတာ္ ေကာင္း လည္း ေတာ္နိုုင္ၾက ပါတယ္။
က်မ ရဲ႕ လူရည္ခၽြန္ နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ခံစားခ်က္ အေတြ႕ အၾကံဳေလး သပ္သပ္ပါ။
ခင္မင္သတိရလ်က္..
ေက
May 28, 2011 at 4:27 am |
I am so glad to see you again.
I sometimes go and read in K’s blog but I could not read your old reply for my comment in “K”
TQ
Regards
KKG]
May 28, 2011 at 1:19 pm |
Dr Nay Oo’s reply @Kay Thwe: (He sent this message to me)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခုလို လူရည္ခၽြန္စီမံကိန္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခုတ္တရ ျပန္လည္
ေဖၚညႊန္းေနၾကတာမွာ ဆုရဖူးသူေတြ အခ်င္းခ်င္း ျပန္လည္ရင္းႏွီး ေတြ႕ဆုံၾကဖို႔ သက္သက္တင္ မကပ
ဲ လူရည္ခၽြန္စီမံကိန္းရဲ႕ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြအေပၚ သက္ေရာက္မႈ (Impact) ကို ေဖၚထုတ္
ဆန္းစစ္ေစခ်င္တဲ့ အျမင္လည္း ပါ ပါတယ္။ ဆုေရြးခ်ယ္ ခံရျခင္းသက္သက္က အဓိက မဟုတ္ပါဘူး။
တနိုင္ငံလုံးက ေက်ာင္းသားထု တရပ္လုံးအတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ ထြက္ေပါက္ တခုအေနနဲ႔ အတုယူ
အားက် ယွဥ္ၿပိဳင္ ႀကိဳးစားမႈ ေတြေၾကာင့္ အဆင့္ဆင့္ေသာ လူရည္ခၽြန္ေတြ
( ေက်ာင္းတြင္း၊ ၿမိဳ႕နယ္၊ ခရိုင္၊ လုပ္ငန္းခြင္၊ ဘဝ အဆင့္ေတြမွာ) ျဖစ္လာေအာင္ တြန္းအားေပး
ျပဳစု ပ်ဳိးေထာင္နိုင္ျခင္းက လူရည္ခၽြန္စီမံကိန္းရဲ႕ အႏွစ္သာရ အစစ္ ျဖစ္ပါတယ္။
“ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက” ဆိုတဲ့စကားဟာ ဆုတံဆိပ္မရသူေတြ အတြက္ ေျဖသိမ့္တဲ့စကား
သက္သက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ နားလည္မိတယ္။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈတရပ္အတြက္ ဆည္းပူး ေလ့လာရတယ္။
ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ အဖန္တလဲလဲ မွတ္သား ေလ့က်င့္ရတယ္။ စြဲၿမဲတဲ့အက်င့္ရလာေအာင္ အစဥ္တစိုက္
ပ်ဳိးေထာင္ အားထုတ္ရတယ္။ အဲဒီအခါ ယွဥ္ၿပိဳင္ခ်င္းေၾကာင့္ အရည္အခ်င္းေတြ ေပၚထြက္လာတာ
အဓိက ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ခ်ံပီယန္ ဟာ ဆုတံဆိပ္ရ လိုက္ေပမယ့္ ခ်ံပီယန္ မျဖစ္တဲ့သူဟာလည္း
အရည္အခ်င္း အေတြ႔အႀကဳံ ရခဲ့တာပါပဲ။
အထက္တန္းေက်ာင္း တေက်ာင္းပဲရွိတဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ ကေလးက ေက်ာင္းသူေလး မေကသြယ္
အခုလို ဘဝအေျခအေန ေရာက္လာ ေအာင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ႀကိဳးစားခဲ့တာ ရင္ဘတ္မွာ
“ ဆုတံဆိပ္ မခ်ိတ္တဲ့ လူရည္ခၽြန္ ” ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ ပါပဲလို႔ ယူဆမိပါတယ္။
လူရည္ခၽြန္စီမံကိန္းရဲ႕ အႏွစ္သာရကို ျပည့္စုံေအာင္ ျဖည့္စြက္ ေဖၚက်ဴးေပးရာေရာက္တဲ့
မေကြသြယ္ရဲ႕ ကြန္မင့္န္ ေလးအတြက္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ လူရည္ခၽြန္စာမ်က္ႏွာအုပ္စုက
ဂုဏ္ယူေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အေလးအနက္ ေျပာပါရေစ။
အသိ၊ပညာ၊ဘက္စုံထူးခၽြန္ ဖြံ႕ျဖိဳးေသာ အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္ကို ေမြးထုတ္ ပ်ဳိးေထာင္နိုင္မည့္
လူရည္ခၽြန္ စီမံကိန္း ျပန္လည္ ရွင္သန္လာနိုင္ပါေစ …..
November 3, 2011 at 4:22 am |
[…] လူရည္ခၽြန္အရည္အခ်င္းစစ္ စာေမးပြဲ (drkokogyi.wordpress.com) […]