Source: ဒီကေန႔ မိုးသီး … မနက္ဖန္ က်ေနာ္တို႔လား
အခုတေလာ ၾကားေနရတဲ့သတင္းေတြ၊ ဖတ္ေနရတဲ့စာေတြေၾကာင့္ အမ်က္ေတြစူးတယ္။ သတင္းသမားပီပီ စာေရးခ်င္၊ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ့္စာကအလိုမက်တာ၊ အျမင္မတူတာကိုခ်ေရးၿပီး၊ ဆူးေပါက္ေနမွာမို႔ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနလိုက္ေသး တယ္။ ကိုယ္႔အေတြ႔အၾကံဳ အေတြးအျမင္ကို ၿမိဳခ်လို႔ရေပမဲ့ အဆိုးဘက္ႏြယ္တဲ့အေတြးအေခၚနဲ႔ စာေတြပိုပိုမ်ားေနတာ
က်ေတာ့ မ်က္ကြယ္ျပဳထားသလို စိတ္ထဲခံစားလာရတယ္။ သတင္းသမားတေယာက္ တာ၀န္မေက်သလို ျဖစ္မွာစိုးလို႔
ကိုယ့္စိတ္ထဲရိွတာ ကြယ္၀ွက္လည္းမေန၊ ဟန္ေဆာင္ၿပီးလဲ ထိန္းမေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေရးလိုက္ေတာ့ မယ္။ဒီရက္ပိုင္းသတင္းေတြထဲမွာ ထိတ္ဆံုးကလႈတ္ခတ္တဲ့ သတင္းက ျပည္ပေရာက္ ABSDF ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေဟာင္းတခ်ဳိ႕နဲ႔ အေမရိကားက ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူ ၈၈ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးျဖစ္တယ္။ အမွန္ေတာ့
သူတို႔ မသြားခင္ကတဲက အျပင္မွာ ပူညံပူညံအခ်င္းမ်ားေနတာ။ ျပည္ပေရာက္ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳသြား မွာလား?၊ ဘယ္သူ႔ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး၊ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔၊ ဘာေတြေဆြးေႏြးမွာလဲ? ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဆက္ဖမ္း ထားသလို၊ ျပည္တြင္း ၈၈ အုပ္စုေတြက ျပည္ပေက်ာင္းသားေတြ ဂုဏ္သိကၡာရိွရိွ ျပန္လာႏိုင္ေရးလုပ္ေနခ်ိန္၊ ဒီလိုခဲြျခား ၿပီး သြားသင့္သလား? ကခ်င္ စစ္မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတဲ့ ဒီလိုကာလသြားသင့္ရဲ့လား?၊ အျပင္မွာ လုပ္စရာကုန္ၿပီ လား? စတဲ့ စတဲ့ ေမးခြန္ေတြကို အင္တာနက္ခ်ပ္တင္ေတြ၊ အြန္လိုင္း Meetingေတြ၊ Debate ေတြနဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ သိထားပါတယ္။
က်ေနာ္ ကိုမိုးသီး၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုမူးသာတို႔နဲ႔ ေမးျမန္းၾကည့္ရသေလာက္ သူတို႔ဟာ ျပည္ပေရာက္၊ ဘယ္အဖြဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကိုယ္စားမျပဳဘူး၊ မိမိကိုယ္ကို တာ၀န္ယူမႈ၊ ကိုယ္စားျပဳမႈနဲ႔ပဲ သြားမွာလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ ကိုယ့္ဖာ သာကိုယ္တာ၀န္ယူမႈနဲ႔ ျပည္ေတာ္၀င္ခရီးႏွင္တယ္ဆိုေပမဲ့ အားလံုးနီးပါးက ၈၈ေက်ာင္းသားေတြ၊ ၿပီးေတာ့ တခ်ိန္က၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူေတြပါ။
သူတို႔က ျပည္ပအင္အားစုေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးလို႔ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ၊ မဆိုင္လို႔ မရပါဘူး။ သူတို႔သြားတဲ့ခရီးက တျခား ႏိုင္ငံကို ေလာ္ဘီလုပ္ဘို႔သြားတဲ့ ခရီးမဟုတ္သလို၊ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိစၥသြားၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ မိသားစု၀င္တေယာက္ ေယာက္ အသဲအသန္ျဖစ္လို႔ အေရးေပၚသြားေတြတာ မဟုတ္ဘူး။
၂၄ ႏွစ္ေလာက္ ျပည္ပမွာအေကာင္းအဆိုးေတြနဲ႔ေရာႁပြန္းေနထိုင္ၿပီး၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ စစ္ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရး၊ ဒီမို ကေရစီေရးအတြက္၊(ေအာင္ျမင္တာ၊ မေအာင္ျမင္တာအသာထား) လုပ္ခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ မိုးထဲေလထဲမွာ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ အင္မတန္တူတဲ့အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အင္မတန္မနီးစပ္တဲ့အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခဲ့ေကာင္းလုပ္ခဲ့
သူေတြ ျဖစ္တယ္။
မိုးသီး တို႔ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔လိုပဲ ျပည္ပေရာက္ ၈၈ ေတာခိုသူေတြနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းေတာခိုလာသူေတြ တိုင္းတပါးနဲ႔ နယ္စပ္ေဒသမွာ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္နဲ႔ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးအလုပ္ေတြ ေန႔ေန႔ညည ေတြးေတာ၊ ေျပာဆို၊ လုပ္ခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား? တတိယႏိုင္ငံေတြေရာက္ေတာ့လည္း တဘက္က မိသားစုနဲ႔ ၀မ္းစာအတြက္ (အသက္ေတြ ႀကီးၿပီး၊ မလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့အလုပ္ေတြကို) ပင္ပင္ပမ္းပမ္းလုပ္ရင္း အေႂကြးေတြနဲ႔ ရပ္တည္ေနရတယ္။ တဘက္က ကိုယ္ယံု ၾကည္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေပၚဆက္လုပ္ရင္း (ကိုယ္မလုပ္ေတာင္လုပ္ေနသူေတြကိုအားေပး၊ ေထာက္ပံ့) ေနခဲ့ၾကတယ္။
ဒါဟာ ျဖစ္စဥ္အမွန္၊ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ေနသူတိုင္း ခ်မ္းသာသူေတြ မဟုတ္သလို၊ ခ်မ္းသာေနသူတိုင္းကလည္း ျပည္ တြင္းက အေခ်ာင္သမား ေခတ္ပ်က္သူေဌးေတြလို ျဗဳန္းစားႀကီးႀကီးပြားခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ေခၽြးေတြ၊ ေလ့လာမႈ ေတြ၊ သီးခံစိတ္၊ လံု႔လ၊ ၀ီရိယေတြနဲ႔ အားထုတ္က်ဳိးပမ္းခဲ့ၾကတာပါ။
ငယ္ရြယ္ၿပီး၊ ပညာသင္ႏိုင္တဲ့ ျပည္ပေရာက္ ေတာ္လွန္ေရးေက်ာင္းသားေတြက ဆက္ၿပီးပညာသင္ႏိုင္ေပမဲ့၊ အသက္အ ရြယ္ရလာမွ တတိယႏိုင္ငံေရာက္သူေတြက မႏိုင္၀န္ထမ္း၊ အမ်ားတကာမလုပ္ခ်င္တဲ့၊ ကိုယ္လည္းစိတ္မ၀င္စားတဲ့ အ လုပ္ေတြကိုလုပ္ရင္း မိသားစု၀မ္းစာနဲ႔ သားသမီးေတြစနစ္တက် ႀကီးျပင္းႏိုင္ဘို႔ ေပးဆပ္ေနရတယ္။ ဒါကိုယ္ေတြ႔။ ဒီေန ရာမွာ၊ ႏိုင္ငံေရးတက္ႂကြသူေတြ မဟုတ္တဲ့၊ ျပည္ပမွာအေျခစိုက္ေနထိုင္တဲ့ သာမန္ ျမန္မာျပည္ဘြားညီအကိုေတြကို
ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ အဲလို သာမန္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားျပည္သူေတြေတာင္ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးကို တတ္စြမ္းသ ေလာက္ အားေပးကူညီၿပီး ပါ၀င္ေနတာေတြ ရိွပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ျပည္ပေရာက္တိုင္းအေခ်ာင္သမားေတြ မဟုတ္ဘူး။
ကိုမိုးသီးတို႔၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ မွားတာမွန္တာ အပထား၊ သူတို႔စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာ၊ အနစ္နာခံခဲ့တာ ကိုယ္ႏိုင္ငံအ တြက္ အခ်ိန္ေတြေပး၊ ေလ့လာၾကတာ၊ ေျပာဆိုၾကတာ၊ အာရုံႏွစ္ၿပီး လႈပ္ရွားေနတာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳေပးရမယ္။
အတိတ္က သူတို႔မွားခဲ့တာကို သူတို႔ခံရမွာပဲ။ ဒါမျငင္းလိုဘူး။ သူတို႔မွားလို႔ တစံုလံုးခံခဲ့ရတာေတြလည္း မျငင္းလိုဘူး။ ဒါေပမဲ့၊ လူဆိုတာ အျမဲတန္းမမွားႏိုင္သလို၊ မွန္ေအာင္က်ဳိးစားလုပ္ကိုင္ေနသူေတြကို ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းကေန ဆဲြခြာ ထုတ္ပယ္တာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ဘူး။ အျပစ္ရိွရင္လည္း အမ်ားကပစ္ထားမွာ မဟုတ္ဘူး။
ကိုမိုးသီးကို က်ေနာ္စကားေျပာဖူးတယ္၊ ခင္ပါတယ္၊ ဒီေန႔အထိ လူခ်င္းမဆံုဖူးဘူး။ ကိုမိုးသီး အေတြးအေခၚတိုင္းလဲ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ဘူး။ သူ႔အေတြးအေခၚေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔တေတြ ဒုကၡေရာက္ဖူးတယ္။ ဥပမာ သူ ဥကၠ႒ တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္ ABSDF ရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တခုျဖစ္တဲ့ “ေတာ္လွန္ေရးသည္ ငါတို႔ေက်ာင္း၊ ငါတို႔တကၠသိုလ္” ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံကို သ ေဘာက်မိလို႔ အရြယ္ေကာင္းစဥ္ လိုအပ္တဲ့အေထာက္အကူျပဳပညာေတြ မသင္ခဲ့ဘဲ၊ လက္နက္ကိုင္နယ္ပယ္နဲ႔၊ Activist လႈပ္ရွားတက္ႂကြသူဘ၀ထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ၿပီး ဘ၀ေတြမေရမရာျဖစ္သြားၾကတာ မနည္းဘူး။ အိႏိၵယႏိုင္ငံ နယူး ေဒလီမွာ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားတဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြအျဖစ္ ရပ္တည္ ေနထိုင္စဥ္က ကိုယ့္ထက္ငယ္ၿပီး ပညာသင္ဘို႔ေကာင္းတဲ့ အသက္၂၀ ေက်ာ္ လူငယ္ေတြကို ပညာသင္ဘို႔တိုက္တြန္းေတာ့ “ေတာ္လွန္ေရးဟာ က်ေနာ္တို႔ တကၠသိုလ္ပဲဗ်” လို႔ ထိထိမိမိဆင္ေျခေပးၿပီး အေတြးေခါင္သြားသူေတြအမွန္ပဲ ရိွခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ မွန္ကန္တဲ့သ ေဘာတရားေတြ တပ္ဆင္ထားတဲ့ပညာတတ္ေကဒါေတြ မေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
မွတ္မိတဲ့ေဆာင္ပုဒ္တခုရိွေသးတယ္။ “ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေတြကို မ်က္လံုးအိမ္သဖြယ္ ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ၾက” ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေဆာင္ပုဒ္။ က်ေနာ္တို႔အေတာ္ရံြခဲ့တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ABSDF က ဘယ္တုန္းကမွ မပတ္ သက္ခဲ့သူေတြ၊ အိႏိၵယအေျခစိုက္ ABSL အဖြဲ႔ကပါ။ အၾကမ္းမဖက္ႏိုင္ငံေရးပဲလုပ္ခဲ့တယ္။ နယ္ေျမေဒသကဲြသလို၊ အိုင္ဒီ ယာလည္း ကြာတယ္။
ကိုမိုးသီးတို႔အေတြးအေခၚမႀကိဳက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ သူ႔ေနာက္မလိုက္ဖို႔ဘဲရိွတယ္။ သူ႔ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြထိုးႏွက္တိုက္ ခိုက္ၿပီး ဂုဏ္သေရမဲ့ သိကၡာက်ေအာင္ ေစာ္ကားစရာမလိုဘူး။ ဒါလူယဥ္ေက်းအလုပ္ မဟုတ္ဘူး။
ABSDF ေျမာက္ပိုင္းသတ္ျဖတ္မႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူတို႔ျပည္ေတာ္၀င္ခ်ိန္နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ သတင္းစာရွင္းပဲြေတြ၊ သတင္း ဂ်ာနယ္အင္တာဗ်ဴးေတြ လုပ္တာေတြ႔ရတယ္။ လုပ္သင့္တာလုပ္တာပဲလို႔ ယူဆတယ္။ အမွန္တရားဆိုတာ တခါတခါ သူ႔အလိုလို ေပၚတတ္တာမဟုတ္၊ ပေယာဂေတြနဲ႔ ဖံုးကြယ္ေနတတ္တယ္။ ဒါကို သတိ၊ ၀ီိရိယနဲ႔ အားထုတ္ေဖာ္ထုတ္ ရ တာေတြ ရိွတယ္။ ဒါကိုလက္ခံတယ္။ ကိုမိုးသီးတို႔၊ ကိုႏိုင္ေအာင္တို႔ ကိုယ္တိုင္လဲ ဒီကိစၥကိုေရွာင္လဲႊေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရင္ဆိုင္ေနတာပဲ။
၁၉၉၃ ေလာက္ထင္တယ္၊ ကိုႏိုင္ေအာင္ အေနာက္ဘက္ေဒသမွာ ABSDF အလံစိုက္ဘို႔ ေရာက္လာတယ္။က်ေနာ္တို႔က ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႔ နာမည္နဲ႔ နယူးေဒလီမွာ ေျမေပၚႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကတယ္။ အိႏိၵယအစိုးရ၀န္ႀကီးတခ်ဳိ႕နဲ႔၊ အ မတ္ေဟာင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခ်ဳိ႕နဲ႔ NGO အဖဲြ႔တခ်ဳိ႕၊ သတင္းစာသမားေတြ၊ အမ်ဳိးသမီးအဖဲြ႔အစည္းေတြက အားေပး တယ္၊ က်ေနာ္တို႔လႈပ္ရွားမႈကို ေထာက္ခံကူညီတယ္။ ေျပာခ်င္တာက စစ္ေရးထက္ ႏိုင္ငံေရးကို အိႏိၵယျပည္ေတြက အားေပးေနတဲ့အခ်ိန္။ ျမန္မာအိႏိၵယနယ္စပ္မွာ တိုင္းရင္းသားသူပုန္အဖဲြ႔ေတြ (ခ်င္း၊ ရခိုင္၊ ဇိုမီး) အဖဲြ႔ေတြရိွတယ္။
အိႏိၵယအစိုးရ ေထာက္္လွမ္းေရးတို႔၊ စစ္တပ္တို႔နဲ႔ အဲဒီတိုင္းရင္းသားသူပုန္လက္နက္ကိုင္ေတြ သိပ္ကင္းလို႔မရဘူး၊ တ နည္းေျပာရရင္မလြတ္လပ္ဘူး၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဟာ အိႏိၵယမွာမႀကီးထြားႏိုင္ဘူး၊ ေရခံေျမခံမဟုတ္ဘူး။ အဲဒါ ကိုႏိုင္ေအာင္လာေတာ့ ရွင္းျပတယ္။ သူက လက္မခံဘူး၊ နယ္စပ္ (ဒုကၡသည္စခန္း၊ မဏိပူ) ကို အေျခခံပူးေပါင္းဘို႔ သူ လာတာ။ ေဒလီႏိုင္ငံေရးအင္အားစုနဲ႔ ပူးေပါင္းႏိုင္တာမႏိုင္တာက သူ႔အတြက္ အေရးမပါဘူး။ သူ႔အဓိကလုပ္ငန္းစဥ္က အေနာက္ဘက္ေဒသ (အိႏိၵယ) မွာ လက္နက္ကိုင္ေက်ာင္းသားတပ္ (ABSDF) ဖြဲ႔ႏိုင္ဘို႔ပဲ။ ထားပါေတာ့ ဒီကိစၥေျပာရရင္ ရွည္တယ္။
ေျပာခ်င္တာက သူလာတံုးက ေျမာက္ပိုင္းကခ်င္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး လုပ္ၾကံမႈေတြျဖစ္ၿပီးခါစ ပူပူေႏြးေႏြး။ နယူး ေဒလီက က်ေနာ္တို႔ရုံးမွာပဲ ကိုႏိုင္ေအာင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဒီကိစၥအျငင္းပြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ နယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ တဖြဲ႔တည္း အတူေနခဲ့တဲ့ ထိန္လင္း (ပန္းခ်ီထိန္လင္း) ေထာက္လွမ္းေရးစြတ္စဲြခံအုပ္စုထဲပါသြားတာကို သူထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ၿပီး စစ္အစိုးရသတင္းစာမွာပါလာမွ က်ေနာ္တို႔ သိလိုက္တယ္။ ထိန္လင္းက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရိွသလို၊ စိတ္တူကိုယ္တူေတြ၊ စခန္းထဲက နံရံကပ္တို႔၊ အနုပညာကိစၥ၊ ေျဖာ္ေျဖေရးကိစၥေတြ တူတူလႈပ္ရွာ ခဲ့ၾကတာ။
သူျပည္ထဲ၀င္သြားၿပီး ေျမာက္ပိုင္းဘက္သြားတယ္လို႔ေနာက္ဆံုးၾကားတယ္၊ အဆက္ကလံုး၀ျပတ္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ျဗံဳးကနဲေထာက္လွမ္းေရးအသြင္နဲ႔ သတင္းထြက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လံုး၀လက္မခံဘူး။ ကိုႏိုင္ေအာင္ကို ခါးခါးသီးသီးျငင္း တယ္။ ေျမာက္ပိုင္းသူလ်ဳိကိစၥဟာ မွားယြင္းလုပ္ၾကံမႈလို႔ ေျပာျပတယ္။ ကိုႏိုင္ေအာင္ဘက္ကလည္း ေရလႈိုင္းစစ္ဆင္ေရး တို႔၊ စစ္ေဆးေဖာ္ထုတ္ခ်က္တို႔ ဘာတို႔နဲ႔အေသအခ်ာ ရွင္းျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔က လက္မခံဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကိုႏိုင္ေအာင္က “ဒီကိစၥသမိုင္းကေပးတဲ့အျပစ္ဒါဏ္ကို က်ေနာ္ခံပ့ါမယ္” လို႔ ကတိေပးၿပီး အျငင္းအခုန္ အဆံုးသပ္သြား တယ္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့လည္း က်ေနာ္တို႔တေတြ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးအလုပ္တဲြလုပ္ၾကတယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားလူ ငယ္မ်ားကြန္ဂရက္ SYCB ကိုေတာင္ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔လက္တဲြၿပီး နယူးေဒလီမွာဘဲ (၁၉၉၆) က လူငယ္တပ္ေပါင္းစု တရပ္အေနနဲ႔ ဖြဲ႔ခဲ့ၾကတယ္။ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥ မေမ႔ေပမဲ့ ဘံုရန္သူကိစၥ အရင္ရွင္းၾကတယ္။
တခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ရဲ့ဘံုရန္သူရဲ့အေမြကို ဒီေန႔ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရက အေမြဆက္ခံထားတာပါ။ န၀တ၊ နအဖစစ္အစိုးရ ေခတ္ေရာ၊ ဒီေန႔ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရကေရာ၊ က်ဴးလြန္လာခဲ့တဲ့ လူသတ္မႈ၊ မုဒိန္းမႈ၊ ျခစားမႈ၊ ျပည္သူ႔ဘ႑ာအလဲြသံုးစားမႈ၊
လူ႔အခြင့္အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈ၊ ဒီပဲရင္းလုပ္ၾကံမႈ၊ စစ္ရာဇ၀တ္မႈ၊ ႏိုင္ငံေတာ္သစၥာေဖာက္မႈ၊ နာဂစ္မုန္တိုင္းမႈ၊ …ဘာအမႈ၊ ညာအမႈ နံပါတ္စဥ္တပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္ေအာင္ အမႈေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကတာလည္း မေမ့သင့္ဘူး။
အခုဟာ ဆန္ရင္းနာနာဖြတ္ ဆိုသလို၊ ႏိုင္ရာဖိေထာင္းေနတာက တဘက္သတ္ပဲြႀကီးလို ျဖစ္ေနတယ္။
ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေတြက အေတာ္ရုပ္ပ်က္တယ္။ ႐ိုင္းစိုင္းတယ္။
အဆိုးဆံုးက ျပည္တြင္းမီဒီယာတခု (သတင္းေရာင္းစားတဲ့ မီဒီယာ) က အယ္ဒီတာအမ်ဳိးသမီးတေယာက္က မိုးသီးဇြန္ တို႔အဖြဲ႔ ျမန္မာျပည္ခရီးဆိုၿပီးေရးတာကိုဖတ္ရတယ္။မိုးသီးဇြန္အဖြဲ႔ ျပည္ေတာ္၀င္တာကို စိတ္အခံမေကာင္းစိတ္နဲ႔ ရိတိတိ ေစာ္ကားေရးထားတယ္။ ညီညြတ္ေရးအျမင္နဲ႔ မၾကည့္ဘူး။ ႏိုင္ငံသားမဟုတ္ေတာ့တာကို အျပစ္လိုေျပာတယ္၊ (နအဖ ေလသံ) ေအာက္က ကြန္မင့္ေတြက ပို႐ိုင္းတယ္။ ဦးသိန္းစိန္ရဲ့ ၾကံ့ဖြတ္အစိုးရအဖဲြ႔ေတြေလာက္ေတာင္ စာနာစရာမ ေကာင္ တဲ့ဟန္၊ ျပည္ပေရာက္ေတြက အသံုးမက်သူေတြလိုျမင္ေအာင္ေရးၾကတယ္။ ထားပါေတာ့
စစ္ကၽြန္ေတြ၊ ၾကံ့ဖြတ္လူေတြက ဒီလို၀င္ေႏွာက္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာ မို႔ကြန္မင့္ေတြအေၾကာင္း သိပ္မေျပာလိုဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုကာလ (အသြင္ကူးေနတဲ့ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလ) ထားေစခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေလးေတာ့ လက္တို႔ေျပာျပခ်င္ တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြညီညြတ္ေရး အသဲအသန္လိုေနတဲ့ ကာလပါ။ ေဆာင္းပါးပဲေရးေရး၊ သတင္းေရးေရး၊ အျပဳသေဘာနဲ႔ စိတ္ရင္းမွန္မွန္ထား ေရးေစလိုတယ္။ အခုဟာ သမိုင္းမသိ၊ ဘာမသိသလိုပဲ၊ အဆိုးျမင္ မ်က္မွန္စိမ္း တပ္ၿပီးေရးေနေတာ့ ဖတ္ရတာစာက ေကာင္းမလာဘူး။
တကယ္ေတာ့ ကိုမိုးသီးတို႔အဖြဲ႔က ရန္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွိမ့္ခ်ေရးစရာမလိုတဲ့ လူေတြပါ။ သူတို႔ ႏိုင္ငံျခားသားခံထားတာ လည္း အေျခအေနအရပါ။ အခ်ိန္မေရြး ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားျဖစ္မဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ သူေတြကို သစၥာမဲ့ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ အေကာင္းဆံုးတခုခုေပးခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔လာသူေတြလို႔ အျပဳ သေဘာနဲ႔ ျမင္သင့္တယ္။
ေသခ်ာတာက သူတို႔ဟာ NGO ေတြ၊ ပေရာဂ်က္ေတြ၊ ပ႐ိုပိုဆယ္ေတြနဲ႔ လံုးေထြးၿပီး ကိုယ္က်ဳိးတ၀က္၊ ကိုယ့္အလုပ္တ ၀က္နဲ႔ ဗမာျပည္ထဲ၀င္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေယာင္ေယာင္၊ ႏိုင္ငံေရးပေရာဟိတ္ေတြ ေယာင္ ေယာင္၊ ႏိုင္ငံေရးပဲြစားေယာင္ေယာင္၊ မီဒီယာေယာင္ေယာင္၊ အဖဲြ႔မဟုတ္ဘူး။ မိုးသီးတို႔အဖြဲ႔ဟာ ကိုယ့္ထမင္းကိုစားၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတာပါ။ ျပည္တြင္းမွာ တခုခုလုပ္ႏိုင္ေအာင္ အရဲစြန္႔၀င္ခဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒီခရီးအတြက္ သူတို႔ဟာေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္လေလာက္ အျပင္က ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြနဲ႔ စကားစစ္ခင္းသြားခဲ့ရတာ၊ တခ်ဳိ႕အျပင္က ရဲေဘာ္ေတြက သိပ္ ၾကည္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္က ေရွ႕ေျပးကင္းေတြလို သေဘာထားတယ္။
သူတို႔ျပန္လာရင္ အေျခအေနအားလံုး နားစြင့္ၾကအံုးမွာပါ။ မိုးသီးဇြန္တို႔က နယ္စပ္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားတ၀ီ၀ီစီးၿပီး ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ NGO အေထာက္အပံ့နဲ႔ ျပည္ေတာ္၀င္တာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔က အေစာကေျပာသလို မိုသီးဇြန္ ေနာက္လိုက္လည္း မဟုတ္သလို၊ မိုးသီးဇြန္ ဘာလုပ္လုပ္ေထာက္ခံသူလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ လက္သဲ ဆိတ္ရင္ေတာ့ လက္ထိတ္နာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္အတူတူ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကိုဆဲရင္ ကိုယ့္ကိုလည္း ဆဲေန သလိုပဲ၊ ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ထဲက သိၾကသူေတြဆဲတာဆိုတာ နားၾကားေကာင္းေနေသးေပမဲ့၊ ဘုမသိ ဘမသိ၊ သမိုင္းေၾကာင္း လဲမသိ နားမလည္သူေတြက အသားလြတ္ ၀င္သမတာေတာ့ အေတာ္ေစာ္ကားတဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ။
အခု ကိုမိုးသီးတို႔ေပၚ အဆိုးျမင္ေတြနဲ႔ ေရးေနသူေတြကေရာ စစ္အစိုးရေအာက္ ျပားျပားေမွာက္စဥ္ကာလေတြက ဘာ မ်ားလုပ္ခဲ့ၾကလဲဆိုတာ ျပန္ဆန္းစစ္သင့္တယ္။ ၁၉၈၈ ကာလ က တပါတီအာဏာရွင္စနစ္က မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ ေျဗာင္တိုက္ခဲ့ၾက၊ ဓားဓားခ်င္းလွံလွံခ်င္း ရင္ဆိုဘို႔ဆိုၿပီး နယ္စပ္ထြက္ခဲ့ၾက၊ ဆင္းရဲၾက၊ ငတ္မြတ္ၾက၊ ရန္သူစစ္တပ္ သတ္လို႔ ေသတာကတမ်ဳိး၊ ကိုယ့္မဟာမိတ္ တိုင္းရင္းသားသူပုန္ကသတ္လို႔ ေသတာကတဖံု၊ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းသတ္လို႔
ေသတာကတေမွာင့္။ ၾကံဳလို႔ေျပာရမယ္။ အခု ေျမာက္ပိုင္းလူသတ္မႈကမွ အ႐ိုးတြန္ၿပီး ျပန္ေပၚလာေသးတယ္။ က်ေနာ္ တို႔တေတြရဲ့မဟာမိတ္ကရင္နဲ႔ ခ်င္းေတြသတ္လို႔ ေသတာေၾကာင့္ အ႐ိုးေတြေဆြးၿပီး မတြန္ႏိုင္၊ မကႏိုင္တဲ့ ခြတ္ေဒါင္း အ႐ိုးေတြ အမ်ားႀကီးရိွေသးတယ္။ ဥပမာ အိႏိၵယနယ္စပ္ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္၊ က်န္ဖိုင္းဒုကၡသည္စခန္းကို လာခိုလႈံတဲ့ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ကိုၾကည္ေအာင္(ရန္ကုန္)နဲ႔ ကိုျမေသာင္း(ကေလးၿမိဳ႕) တို႔ကို အဲဒီက ခ်င္းလက္နက္ကိုင္ CNF က ၁၉၉၀ အေစာပိုင္းမွာ စပိုင္ေထာက္လွမ္းေရးလို႔စြတ္စဲြၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ ေျမျမႇဳပ္သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီကေန႔ အခ်ိန္ထိေတာင္ မိသားစုေတြ သူတို႔သားေတြျပန္လာမလားလို႔ ေမ်ာ္ေနသလားမသိ။
ေနာက္တခုက ကိုႏိုင္ေအာင္တို႔လာဖဲြ႔စည္းခဲ့တဲ့ ကိုလွေဌး ဦးေဆာင္တဲ့ ABSDF (အေနာက္ပိုင္း) က ဘဂၤလားေဒခ်္ ျမန္မာနယ္စပ္ကေန မီဇိုရမ္နယ္ထဲအ၀င္ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ကို၀င္းထြဋ္ ေနာက္ေက်ာက်ည္ဆံမွန္ၿပီး က်သြားတယ္။
အခ်င္းခ်င္းလုပ္ၾကံတာလား၊ မဟာမိတ္တိုင္းရင္းသားအဖဲြ႔က လုပ္ၾကံတာလား ဒီေန႔ထိ မသိရဘူး၊ ကို၀င္းထြဋ္မွာဇနီးနဲ႔ သမီးေလး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြ ကရင္နယ္မွာအမ်ားႀကီး၊ ေတာခိုေက်ာင္းသားေတြ၊ ဆရာ၀န္ ေလာင္း၊ အင္ဂ်င္နီယာေလာင္းနဲ႔ ပညာတတ္ေတြေတာထဲမွာ စစ္မတိုက္ရဘဲ ေနာက္က်ည္ဆံနဲ႔ က်ဆံုးသြားသူေတြ မနည္းဘူး။ (ဒါေတြစနစ္တက် မွတ္တမ္းတင္ထားသင့္တယ္)
အဲလို.. ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြဟာ တခ်ိန္ကဘ၀ေတြစြန္႔ၿပီး စနစ္တခုရဲ့ျပ႒ာန္းေပးလိုက္တဲ့တာ၀န္ကို ပုခံုးေပၚႏိုင္သ ေလာက္တင္ထမ္းခဲ့ၾကတာပါ။
ဟိုးတခ်ိန္က ေတာခိုေက်ာင္းသား၊ ျပည္ေျပးေတြကို သူရဲေကာင္းလို႔ေတာင္ ျပည္သူေတြကသတ္မွတ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ ဘူးလား။ ဒီေန႔အထိ အဲဒီယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ေတာထဲမွာ ဒုကၡခံရပ္တည္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ရိွေနပါေသးတယ္။
ဟိုတံုးက သူရဲေကာင္းေတြကို အခုအခ်ိန္က်မွ သစၥာေဖာက္ေတြလို မဆက္ဆံသင့္ပါဘူး။
အခုျပည္ေတာ္ျပန္ ကိုမိုးသီးတို႔အဖဲ႔ြဟာ တခ်ိန္က စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဒီကေန႔ၾကံ႕ဖြတ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ေတြေလာက္ ျပည္သူအေပၚ ဘိုက်ႏွိပ္ဆက္မဲ့သူေတြ မဟုတ္သလို၊ ေခတ္ပ်က္သူေဌးေတြလိုလည္း အတၱလြန္ကဲ စီးပြားရွာေနမဲ့ သူ ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္တဆုတ္စာ NGO အႀကိဳက္လုပ္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔၊ မီဒီယာအဖဲြ႔ေတြေၾကာင့္ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္ ခ်က္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံသူေတြ ေဘးဒုကၡေရာက္ခဲ့တယ္။ ေတာ္လွန္သူေတြ နာမည္ပ်က္ခဲ့တယ္။ ပိုဆိုးတာက ေတာ္ လွန္ေရးႀကီးတခုလံုး အေၾကာ္သည္လက္သုတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဟိုကတည္းက NGO ေတြနဲ႔ ပလူပလဲလုပ္သူေတြ၊ ေငြေၾကးအရင္းအျမစ္ ကိုင္ထားသူေတြကိုပဲ အထည္ႀကီးပ်က္ ၾကံ႕ဖြတ္အစိုးရက ေတာ္ေကာက္ထားတယ္။ ေျမႇာက္စားထားတယ္၊ ေသြးခဲြထားတယ္။ ဒါကိုအခြင့္အေရးသမား၊ ႏိုင္ငံေရး
က်ပ္မျပည့္ေတြက သိရက္နဲ႔ အေခ်ာင္ႏႈိက္တယ္။ ဒီကေန႔ က်ေနာ္တို႔ေလွ်ာက္ေနတဲ့ခရီးဟာ အလြန္သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။
အားၿပိဳင္မႈေတြ ရိွေနပါတယ္။ အျပဳ၀ါဒီေတြနဲ႔ လမ္းေဟာင္း၀ါဒီတို႔ လြန္ဆဲြေနပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း အင္အား ၿပိဳင္ေနသလို၊ စီးပြားေရးနယ္ပယ္၊ NGO ေလာက၊ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္နဲ႔ မီဒီယာေလာကထဲမွာပါ အင္အားၿပိဳင္တာ၊ စား က်က္လုတာ၊ ခြက္ေစာင္းခုတ္ ေျခထိုးကန္ေၾကာက္တံေတာင္နဲ႔တြက္ေနတာကို အျပင္ကေနေတာင္ ၾကားရျမင္ရတာပါ။
လတ္တေလာေလးတင္ ဆရာႀကီးဒဂံုတာရာက “က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္၌ ဒီမိုကေရစီပန္းႏုေရာင္ကလည္း သန္းစအခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္၊ ထိုသို႔ေသာ ဒီမိုကေရစီပန္းႏုေရာင္ကာလတြင္ အခ်င္းခ်င္းေမတၱာျဖင့္ တဦးႏွင့္တဦး ယံုၾကည္ရေလာက္ ေသာ အေနအထားမ်ားျဖင့္ ဆက္ဆံကာ ျမန္မာျပည္တိုးတက္ေရးအတြက္ အေလးထားလုပ္ေဆာင္ရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါ သည္။ ယခုကဲ့သုိ႔ ဒီမုိကေရစီႏုနယ္ေသာအခ်ိန္တြင္ ေလွကိုမလႈပ္ေအာင္ လူးေအာင္မလုပ္ဖို႔ အားလံုးကို ေမတၱာရပ္ခံပါ သည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ကာလမ်ား အေတြ႔အႀကံဳအရ ယခုကာလကို စိုးရိမ္စြာေစာင့္ၾကည့္ေနရေသာ အခ်ိန္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယူဆ ပါသည္။ ၂၀၁၅ ထိအေျခအေန တည္ၿငိမ္ေခ်ာေမြ႔ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းထိန္းသိမ္းၾက” လို႔ ျပည္သူေတြကို တိုက္တြန္းထားပါ တယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမိုးသီးတို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္တာ၀မ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုသင့္ပါတယ္။ ရန္သူအားေပး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ျပည္တြင္း ရွစ္ေလးလံုးႏိုင္ငံေရးအင္အားစုထဲမွာေတာင္ ကိုမိုးသီးဇြန္ ကို ေလဆိပ္သြားႀကိဳဖို႔ မဲခဲြဆံုးျဖတ္တယ္ၾကားေတာ့ က်ေနာ္ တို႔ အေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားတယ္။ စိတ္လည္းပ်က္သြားတယ္။ ဒီကိစၥ မဲခဲြရမဲ့ကိစၥလား? အဲေလာက္အထိ ျဖစ္သင့္သ လား၊ အထဲက အင္အားစုေတြကိစၥ အျပင္အင္အားစုေတြ မ်က္စိမွိတ္ေထာက္ခံခဲ့တယ္။ ညီအကိုေတြလို ျမင္တယ္။ က်ေနာ္ ခိုင္ခိုင္လံုလံု သိရတဲ့သတင္းအရ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုျမေအး တို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္ ေလဆိပ္သြား ႀကိဳမဲ့ကိစၥေတာင္ မဲ႐ံႈးလို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္ မႀကိဳလိုက္ရဘူးတဲ့၊ ထူးဆန္းအံ့ဘြယ္ သတင္းပဲ။
ေလဆိပ္သြားႀကိဳဘို႔ ကိစၥေတာင္ မဲခဲြေနရသတဲ့လား? ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ? က်ေနာ္တို႔ ႏြားေတြေတာ့ တေကာင္ခ်င္း ကဲြေနပါၿပီ။ က်ားဟိန္းသံလည္း ၾကားေနရတယ္။ ေတာကလည္း နက္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ညီအကိုမွန္းေတာင္ မသိတသိ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ၀ါရင္႔စစ္ဘို႐ႈတ္ေတြက အခုဆို အကြက္က်က်နဲ႔ ျပည္ပမီဒီယာေတြ၊ ဒီမိုကေရစီဘန္းျပ NGO ေတြ၊ ပေရာဂ်က္ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြဆီက အဆက္အသြယ္နဲ႔၊ အရင္းအျမစ္ေတြ အရယူေနပါတယ္။ မုဆိုးစိုင္သင္ လုပ္ေနပါတယ္။ ျပည္ပ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈကို ခါးလည္ကပိုင္းလိုက္ပါၿပီ။ သူတို႔က၂၀၀၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကိုင္ၿပီး အေပၚစီးက ေန ကစားေနတာပါ။
မင္းသားစ႐ိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထုတ္႐ိႈးၿပီး ဒီတေကြ႔မာလိုက္ေဟာက္လိုက္၊ ဟိုတေကြ႔ ေပ်ာ့လိုက္ ေခ်ာ့လိုက္ လုပ္ေနပါတယ္။ တခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ဘက္ေတာ္သားတခ်ဳိ႕နဲ႔ ပုလင္းတူဗူးဆို႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီကေန႔ ကိုမိုးသီးတို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္အုပ္စုကို ပင့္လိုက္၊ ေျမႇာက္လိုက္၊ ႐ိုက္ခ်လိုက္နဲ႔လုပ္ေနတာ သိပ္မလွပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔တ ေတြ ညီညြတ္ေရးအျမင္နဲ႔ ခရီးဆက္ဘို႔လိုပါတယ္။ အားလံုးဟာ တပင္ကိုတပင္ယွက္ေနတာပါ။ ကိုမိုးသီးတို႔၊ ကိုႏိုင္ေအာင္ တို႔နဲ႔ ကခ်င္ေျမာက္ပိုင္းကိစၥလိုပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥ၊ ျပည္ပေရာက္ေက်ာင္းသားေတြ ဂုဏ္သိကၡာရိွရိွျပန္ ႏိုင္ေရးကိစၥလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီေန႔ ကိုမိုးသီးတို႔ကို ဆဲေနတယ္။ မနက္ျဖန္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္ပေရာက္ေတြကို ဆဲလိမ့္မယ္။ ဒီကေန႔ ကိုမိုးသီး တို႔ကို ေစာ္ ကားႏိုင္တယ္ဆို၊ မနက္ျဖန္ က်ေနာ္တို႔ကိုလည္း ေစာ္ကားပါလိမ့္မယ္။ ညီညြတ္ေရးအျမင္၊ မဟာမိတ္အျမင္မရိွရင္ က်ေနာ္တို႔ က်ဆံုးမယ္။
သတင္းေထာက္ကိုညိဳ
၄ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၂
Tags: All Burma Students' Democratic Front, Burma, Irrawaddy, Kachin State, Moethee Zun, Non-governmental organization, Organizations, Thein Sein
Dr Ko Ko Gyi's Blog 
September 5, 2012 at 2:16 pm |
မိုးသီီးဇြန္ကိုမၾကိဳက္ၾကေပမယ့္ဦးမင္းကိုႏိုင္ကိုျပည္သူေတြၾကိဳက္ၾကတာဟာဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာလူတိုင္းသိၾကပါတယ္ကိုယ့္သမိိိုင္းကိုယ္ေ၇းၾကသူေတြၾကီးပါဘဲ ျပည္သူေတြကိုညာလို့မ၇ပါဘူး
September 6, 2012 at 3:03 am |
Politicians used to choose the popular politics are also not always right. See most of the politicians acting like three wise monkeys on Human Rights issues of Rohingya when it may reduce their popularity. For me I am hated by Myanmar Gov, Kyant Phut, Rakhines, NLDs, Myanmar Muslims (because I supported the Rohingya issue) and some Rohingyas because I advised them to accept the President’s VOA interview and to help save face of U Thein Sein by accepting to be called Bengali. I even dare not write about Malaysia because of backlash although I wrote the feedback in good faith without interfering in their politics. My family want me to stop all FB and blog activities…..