ပုဂံေခတ္ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္တို႔၏ သစၥာေစာင့္သိမႈ
ေရႊႏုိင္ငံသစ္သတင္းစာပါ ပုဂံေခတ္တည္းက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ေတြဟာ တိုင္းျပည္အေပၚ သစၥာမရွိပံုသက္ေရာက္ေအာင္ ေရးသားထားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျပန္လည္ေရးသားလိုပါတယ္။ ေဆာင္းပါးမွာ ဗ်က္၀ိ၊ ဗ်တၱ၊ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ တို႔ဟာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာကို မေလးစားသူမ်ား အျဖစ္ ပံုေဖာ္ထားၿပီး၊ ငရန္မန္ကန္းကိုေတာ့ မြတ္စလင္သူပုန္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ပံုေဖာ္ထားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ဖူးသမွ် ျမန္မာရာဇ၀င္စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဗ်က္၀ိ၊ ဗ်တၱ၊ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ တို႔ကို အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္းေရးထားတာကို ေတြ႕ရေပမဲ့ ငရမန္းကန္း အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေၾကာင္းေရးထားတာကို မျမင္ဘူးပါ။ ေဆာင္းပါးေရးသူ ဦးျမင့္ေ၀က ငရမန္ကန္းအစၥလာမ္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို Moshe Yegar ေရးတဲ့ Muslims of Burma စာအုပ္ကို ကိုးကားထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေဆာင္းပါးနဲ႔ တိုက္ရုိက္မသက္ဆိုင္ေပမဲ့ ဦးျမင့္ေ၀ကို ေမးလိုတာက သူ႔အေနနဲ႔ ဒီစာအုပ္ကို ကိုးကားတယ္ဆိုရင္ စာအုပ္ထဲမွာ ရုိဟင္ဂ်ာလူမ်ိဳးရွိတယ္ဆိုၿပီး ေရးထားတာကိုေကာ ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္ေပးမလဲဆိုတာကို သိလိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရးသားရာမွာ ျမန္မာရာဇ၀င္မ်ားကိုသာ ကိုးကားမွာ ျဖစ္သည့္အတြက္ ငရမန္ကန္းကို ခ်န္ထားခဲ့ပါမယ္။
ဗ်တၱ၊ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္တို႔ကို ေဆာင္းပါးရွင္က ပံုေဖာ္ရာမွာ ဗုဒၶဘာသာကို မေလးစားသူမ်ားသဖြယ္ ပံုေဖာ္ထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဗ်တၱနဲ႔ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္တို႔ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဗုဒၶဘာသာသမိုင္းမွာ အေရးပါတဲ့ေနရာကေန ပါ၀င္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး ဗ်တၱနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စေရးပါမယ္။ ဗ်တၱနဲ႔ ဗ်က္၀ိဟာ သေဘာၤပ်က္ၿပီး သထံုျပည္ကိုေရာက္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သထံုဘုရင္က ဗ်က္၀ိကို ကြပ္မ်က္ခဲ့ၿပီး ဗ်တၱက ပုဂံျပည္ကို ထြက္ေျပးလာတယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ ဗ်တၱဟာ ပုဂံကိုေရာက္ၿပီးေနာက္ အေနာ္ရထာမင္းတရားဆီမွာ အမႈထမ္းခဲ့ပါတယ္။
အေနာ္ရထာလက္ထက္ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ပုဂံျပည္မွာ ရွင္အရဟံနဲ႔ အတူ စစ္မွန္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာေရာက္ရွိလာၿပီး အရည္းသာသနာကြယ္ေပ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရွင္အရဟံနဲ႔ အတူ ဗုဒၶဘာသာေရာက္ရွိလာေသာ္လည္း ပိဋကတ္သံုးပံုႏွင့္တကြ ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ားပုဂံေနျပည္ေတာ္တြင္ မရွိေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ပိဋကတ္သံုးပံုႏွင့္ ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္မ်ားရရွိေရးအတြက္ မြန္တို႔ ဌာေန သု၀ဏၰဘုမၼိ သထံုသို႔ အေနာ္ရထာမင္းတရားႀကီး စစ္ခ်ီထြက္ရသည္။
ထိုစဥ္က ကြယ္လြန္သူ ဗ်က္၀ိ၏ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို သထံုေနျပည္ေတာ္ၿမိဳ႕ရုိးေလးဘက္မွာ ျမွဳပ္ႏွံထားၿပီး သထံုျပည္အား မႏူဟာဘုရင္၏ အမိန္႔ျဖင့္ ေစာင့္ၾကပ္ခိုင္းထားသည္ မည္သည့္ရန္သူမွ သထံုျပည္အား မသိမ္းႏုိင္ဟု စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးလုပ္ထားသည္။ ပုဂံတပ္မ်ားသထံုျပည္ကို တိုက္ခိုက္ေနၾကေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္မႈမရၾက။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေနာ္ရထာဘုရင္က သထံုတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို ရုိက္ခ်ိဳးရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး ဗ်တၱအား ဗ်က္၀ိ၏ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားအား သြားေရာက္တူးေဖာ္ခိုင္းသည္။ ဗ်တၱသည္ အသက္စြန္႔၍သထံုၿမိဳ႕ရုိးႏွင့္ ခံစစ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ဗ်က္၀ိ၏ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို တူးယူသည္။ အျပန္တြင္ သထံုစစ္သည္မ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲျဖစ္ကာ ဒဏ္ရာရခဲ့ေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ရုိးကို ျပန္လည္ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အေနာ္ရထာဘုရင္လက္ထဲ ဗ်က္၀ိ၏ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ေပးအပ္ၿပီး က်ဆံုးခဲ့ရသည္။
ဗ်တၱ သထံုခံစစ္ေၾကာင္းအဆင့္ဆင့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို တူးယူသြားသည့္ သတင္းကို ၾကားရေသာအခါ သထံုသားတို႔ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းသြားခဲ့ရသည္။ ပုဂံတပ္မ်ားလည္း ထိုအခါမွ သထံုကို သိမ္းပိုက္ႏုိင္ၿပီး ပိ႗ကတ္သံုးပံုကို သယ္ေဆာင္လာႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕သမိုင္းစာအုပ္မ်ားတြင္မူ ဗ်က္၀ိ၏ေသြးစက္မ်ားကို ၿမိဳ႕ရုိးအႏွံ႔ ပက္ျဖန္းထားရာ ၾကက္မတ၀ပ္စာေနရာပဲ က်န္ခဲ့ေၾကာင္း ထိုေနရာကို သိေသာ ဗ်တၱက လမ္းျပေသာေၾကာင့္ ပုဂံတပ္မ်ား သထံုကို သိမ္းႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ဗ်တၱက်ဆံုးေၾကာင္းေရးထားသည္။ မည္သည့္သမိုင္းမွန္ကန္သည္ျဖစ္ေစ သထံုတိုက္ပြဲတြင္ ဗ်တၱက်ဆံုးခဲ့ရသည္မွာေတာ့ ေသခ်ာလွေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗ်တၱသည္ ဗုဒၶဘာသာကို မေလးစားသူမဟုတ္။ ျမန္မာတို႔၏ ပုဂံေနျပည္ေတာ္တြင္ ဗုဒၶသာသနာ ျပန္႔ပြားေရးအတြက္ အသက္ကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည္ ဘာသာလူမ်ိဳး မခြဲျခားသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ အေၾကာင္းေရးပါဦးမည္။
ပထမဦးစြာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို မြတ္စလင္တုိ႔စတင္ေရာက္ရွိလာပုံကို တင္ျပပါမယ္။၆၃၂ ခုႏွစ္မွာ မြတ္စလင္သူေတာ္စင္ တမန္ေတာ္မုိဟာမက္ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ ႀကီးမားလွတဲ့သူရဲ႕ တာဝန္ကုိ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေခါင္းေဆာင္သစ္ေရြးခ်ယ္ရာမွ ရွီးယိုက္နဲ႔ စြႏၷီ(Shiite & Sunni) မြတ္စလင္ ဂုိဏ္းဟူ၍ ႏွစ္ဂိုဏ္းကြဲသြားခဲ့ပါတယ္။ အခ်င္းမ်ားခဲ့ပါတယ္။ အေရးနိမ့္တဲ့ ရွီးယိုက္မြတ္စလင္ေတြဟာ ေဒသတြင္း မလုံၿခံဳတာေၾကာင့္ ကမၻာအႏွံ႔ထြက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။ အေရွ႕ဘက္ဆိုရင္ ကိုရီးယားႏိုင္ငံအထိပင္ ေရာက္ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ယခုသထုံၿမိဳ႕အနီးသို႔ သေဘၤာပ်က္ၿပီး ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေစတနာေရွ႕ထားၿပီး ကယ္တင္ေမြးစားထားခဲ့ပါတယ္။ ပါလာတဲ့ လူ ငယ္ႏွစ္ေယာက္ကို ဗ်တ္ဝိ၊ ဗ်တၱရယ္လို႔ အမည္တြင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာဗ်တ္ဆိုတာ ျမန္မာေတြက လင္ ပန္းလုိ႔သာ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မြတ္စလင္ေတြရဲ႕ မ်ဳိး႐ိုးအမည္ Byat ျဖစ္ပါတယ္။ အာရပ္ ေစာ္ဘြားမ်ားႏိုင္ငံမွာ အတတ္ပညာဆိုင္ရာ ဝန္ႀကီးလုပ္ခဲ့တဲ့အမတ္ ဘင္ဗ်တ္ (Aumad Bin Byat) နဲ႔ ဗ်တ္ဝိ၊ ဗ်တၱတုိ႔ ေဆြမ်ဳိးစပ္ရင္ ေတာ္ပါတယ္။
ဗ်တ္ဝိနဲ႔ဗ်တၱဟာ ေဇာ္ဂ်ီ ဖိုလ္ဝင္သားစားၿပီး အားႀကီးတယ္လုိ႔ဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆိတ္၊ ၾကက္၊ အမဲစတာေတြကိုလည္လွီးၿပီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကင္ၿပီးစားတာလုိ႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။
ၾကာလာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကိုလည္း မၾကည္ညိဳ၊ ဆရာေတာ္ကိုလည္း မ႐ိုေသျဖစ္လာပါတယ္။ ရာဇ ဝင္ထဲမွာ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးပင့္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရွ႕မွာထားတယ္ဆိုတာလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဖ်က္ဆီးတဲ့သေဘာပါ။
သထုံဆရာေတာ္လည္း ေျပာမရဆိုမရ မခံရပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံးမွာေတာ့ သထုံဘုရင္ထံအေၾကာင္း ၾကားခဲ့ပါတယ္။ သထုံဘုရင္က ဗ်တ္ဝိနဲ႔ ဗ်တၱကိုသုတ္သင္ခဲ့ပါတယ္။ ဗ်တ္ဝိကိုေတာ့ အေသမိခဲ့ပါတယ္။ ဗ်တၱကေတာ့ ပုဂံျပည္ကို ထြက္ေျပးခဲ့ပါတယ္။ ပုဂံနားက ပုပၸားမွာ မယ္ဝဏၰနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ ဝဏၰဆုိတာအႀကီးအကဲလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရတာေၾကာင့္ ရြာသူႀကီးလုိအႀကီး အကဲသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တယ္လုိ႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ကိုေမြးပါတယ္။ ဖ်ဥ္းဆုိတာ အိုးကိုေခၚပါတယ္။ ေရႊဖ်ဥ္းဆိုတာ ေရႊအိုးလို႔ အဓိပၸာယ္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရႊအုိးဆိုတာကေတာ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေပါမ်ားျခင္း၊ ဆုလာဘ္ ေပါမ်ားျခင္းလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ဆုိတာ သူေဌးညီေနာင္ (သို႔မဟုတ္) ရွင္ဘုရင္က ေပးေသာဆုမ်ားရရွိထားတဲ့ ညီေနာင္လို႔အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။
မြတ္စလင္ဖခင္က ဆင္းသက္လာတဲ့ ညီအစ္ကိုေတြဟာ ဘုရင့္ထံမွာအမႈထမ္းပါတယ္။ ျမန္မာကို ထိပါးလာတဲ့ တ႐ုတ္ ဥတည္ဘြားကို တုိက္ခုိက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဥတည္ဘြားရဲ႕လည္ပင္းမွာ ထုံးသုံးရစ္တားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဥတည္ဘြားရဲ႕ရန္မွ ကာကြယ္ေပးခဲ့တဲ့ သေဘာပါ။
ေရွးယခင္က ဘုရင္ဟာ သူ႕ကို လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေထာက္ခံသလဲ၊ ၾကည္ညိဳသလဲ၊ ဒီရြာမွာ အႀကံဥာဏ္ရွိသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားသလဲသိခ်င္ရင္ အဲဒီေဒသမွာ ဘုရားတည္ခုိင္းတတ္ပါတယ္။ ဘုရင္ အတြက္တည္ထားတဲ့ ဘုရားေပၚမူတည္ၿပီး ဒီရြာရဲ႕ ဘုရင့္အေပၚေထာက္ခံမႈကို ဆုံးျဖတ္ၾကပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ျမန္မာလူထုကေတာ့ ဘုရားကို ေကာင္းစြာတည္ၾကပါတယ္။ မြတ္စလင္ဘာသာဝင္ ျဖစ္ တဲ့ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ကေတာ့ မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ရွားျပလုိတာေၾကာင့္ ဘုရင့္အမိန္႔အရ တည္ထားတဲ့ ဘုရားက အုတ္ႏွစ္ခ်ပ္ကိုတမင္ခ်န္ထားခဲ့ပါတယ္။ အက စားလြန္ေနတယ္ဆုိတာ ပုံျပင္ပါ။
ဘုရင္ရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ ဒီလူ ငါ့အလွဴေတာ္ကို ဖ်က္ဆီးတယ္လုိ႔ျမင္ၿပီး သတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်းရြာက မိတ္ေဆြေတြကေတာ့ ျမင့္ျမတ္သူ (နတ္)အျဖစ္ ယေန႔တိုင္ကိုးကြယ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ျဖစ္တဲ့ မင္းႀကီး၊ မင္းကေလးဟာ ဝက္သားမစားၾကတာပါ။ အခုတင္ျပခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြကို မွန္နန္းရာဇဝင္ (၁၈၃၇) စတဲ့ စာအုပ္ေတြမွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ စာအုပ္ေတြက်ေတာ့ အမွန္ကို ဂမၻီရေတြနဲ႔ ဖုံးအုပ္ၿပီး ပုံျပင္လုိလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အေသးစိတ္ Muslims Of Burma by Mr. Moshe Yegar, Hebrew University ကထုတ္တဲ့စာအုပ္ထဲမွာ ဆက္ လက္ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။
ဆက္လက္ၿပီး မြတ္စလင္တု႔ိ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ပုံကို တင္ျပပါမယ္။ အေနာ္ရထာ မင္းႀကီးကြယ္လြန္ၿပီး ေစာလူးမင္း နန္းတက္လာပါတယ္။ ေစာလူးမင္းဟာ သူ႕မိတ္ေဆြေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ငရ မန္ကန္းကို ပဲခူးနယ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေစပါတယ္။ ျမန္မာတို႔က ငရမန္ကန္းကို မြန္ အဆက္ အႏြယ္လုိ႔ထင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕အမည္အမွန္ဟာ Yaman Khan ျဖစ္ပါတယ္။ Khan အမ်ဳိးအႏြယ္ မြတ္စလင္ျဖစ္ပါတယ္။
ပဲခူးနယ္ရဲ႕ ေကာင္းမြန္ေသာ စီးပြားေရးနဲ႔ ျပည္ပမွ အကူအညီ လြယ္ကူစြာေရာက္လာႏိုင္ေသာ ေရ ေၾကာင္းလမ္းေပါက္ျခင္းနဲ႔အနီးမွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာတုိ႔နဲ႔ၿပိဳင္ဘက္မြန္ေတြရဲ႕ အကူအညီရယူၿပီး ပုဂံထီးနန္းကို လုပ္ႀကံပါတယ္။
ျမန္မာရာဇဝင္မွာေတာ့ ေၾကြအံရင္း စကားမ်ားတယ္စသျဖင့္ ေရးသားထားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငရမန္ကန္းဟာ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ စီမံတိုက္ခိုက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာဘုရင္ေစာလူးမင္းဟာ ငရမန္ကန္းလက္ထက္မွာ က်ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။ အေနာ္ရထာရဲ႕ သားေတာ္ တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ က်န္စစ္သားလည္း မိတီၴလာသို႔ဆုတ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ မိတီၴလာတြင္ ‘ထီးလိႈင္ရွင္’ဟူေသာ ဘြဲ႕ခံယူခဲ့ပါတယ္။ မိတီၴလာကို အခိုင္အမာျပဳၿပီး လူသူစု႐ံုးခဲ့ပါတယ္။ က်န္ စစ္သားမင္းႀကီးဟာ စစ္ေရးအထူး ကြၽမ္းက်င္ပါတယ္။
ဖခင္အေနာ္ရထာမင္း စစ္ခ်ီစဥ္ကလည္း ဖခင္နဲ႔အတူ စစ္ခ်ီတက္ဖူးသူျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ေရးအေတြ႕အႀကံဳေကာင္းသူျဖစ္တာေၾကာင့္ အင္းဝအရပ္မွာျဖစ္ေသာစစ္ပြဲ၊ ျမင္းကပါအရပ္ မွာျဖစ္ေသာ စစ္ပြဲနဲ႔ ငစဥ့္ကူးအရပ္မွာ ျဖစ္ေသာစစ္ပြဲႀကီးသံုးပြဲ စလံုးမွာ ငရမန္ကန္းကို အႏိုင္ယူခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးစစ္ပြဲျဖစ္တဲ့ ငစဥ့္ကူး အရပ္စစ္ပြဲမွာ မြတ္စလင္ေတာ္လွန္ ေရးေခါင္းေဆာင္ ငရမန္ကန္း (ေခၚ) ရာမန္ခန္းကို အေသလက္ရ ဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။
ငရမန္ကန္းလက္ေအာက္မွာက်ေရာက္စဥ္ မင္းမ်ဳိး၊ သူေဌးမ်ဳိး၊ ပုဏၰားမ်ဳိး၊ သူဆင္းရဲဟူေသာ လူတန္းစားအားလံုး ကြၽန္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ရန္သူတို႔နယ္ေျမသို႔ ယူေဆာင္ၿပီး ကြၽန္ျပဳျခင္းကို ခံခဲ့ရပါ တယ္။ မုဆိုးမျဖစ္သူျဖစ္၊ သား ေပ်ာက္သူေပ်ာက္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားလည္း ပ်က္စီးခဲ့ရ တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ထီးလိႈင္ရွင္၊ က်န္စစ္သား မင္းႀကီးက ျပည္သူသို႔ ေၾကြးေၾကာ္သည္မွာ-
”အလံုးစံုေသာကာယ-ဝစီ-မ ေနာ-ဒုစ႐ိုက္အညစ္အေၾကးကို စင္ၾကယ္ေသာသီလတည္းဟူေသာ ေရ စင္ျဖင့္ ေဆးေၾကာလတၱံ …။
ခ်စ္သူအေပါင္းမွ ကြဲကြာကုန္ေသာသူတို႔၏ မ်က္ရည္ကို လက္နဲ႔တူေသာ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္သုတ္ပစ္ လတၱံ႕။
စိတ္ႏွလံုးပူေဆြးသူတို႔၏ ႏွပ္ရည္ကိုေရႏွင့္တူေသာ က႐ုဏာျဖင့္ ေဆးေၾကာပစ္လတၱံ႕။
လက္ယာလက္ျဖင့္ ျပည္သူအေပါင္းတို႔အား ထမင္း၊ မုန္႔ေပးလတံၱ၊
လက္ဝဲလက္ျဖင့္ ျပည္သူ အေပါင္းအားပစၥည္းဥစၥာ၊ အဝတ္ပုဆိုးေပးလတံၱ။
ဟူေသာ ေရႊစည္းခံုေက်ာက္စာကို ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၄ဝ၂ တြင္ ေရးထိုးေတာ္မူခဲ့သည္။ ေၾကြးေၾကာ္သည့္အတိုင္းလည္း ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ထိုေက်ာက္စာသည္ ျမန္မာရာဇဝင္၏ မွတ္တိုင္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဤသို႔ျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ထိပါးခဲ့ေသာ မြတ္စလင္ေခါင္းေဆာင္ ငရမန္ကန္းဇာတ္သိမ္းသြား ခဲ့ပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဗုဒၶဘာသာအင္အား အျမင့္မားဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးဟာ အလြန္ေအးခ်မ္းစြာ ေနလိုတဲ့လူမ်ဳိးျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာေတြ လက္ေဝွ႕ထိုးတာကိုၾကည့္။ လက္အိတ္မသံုးၾကပါဘူး။ လက္ေဝွ႔ထိုးတယ္ဆိုမွေတာ့ လက္အိတ္စြပ္ မေနနဲ႔ေတာ့ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ လက္ေဝွ႔သမားႏွစ္ဦးယွဥ္မိရင္ တစ္ခ်က္တည္း လဲရင္လဲ၊ ကြဲရင္ကြဲမွ ႀကိဳက္တယ္။ အေပ်ာ့ဆြဲတာမႀကိဳက္ဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာ့သေဘာထားပါ။
ျမန္မာျပည္မွာ ဘာသာေရးအ ၾကမ္းဖက္မႈေတြမျဖစ္ပြားေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ မိမိဝန္းက်င္မွာ မသကၤာဖြယ္ပစၥည္းေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြရွိရင္ ခ်က္ခ်င္းသက္ဆိုင္ရာကို သတင္းေပးရမယ္။ အခုအိႏိၵယနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားမွာျဖစ္သလို ျမန္မာသာသနိက အေဆာက္အအုံေတြကို တိုက္ခိုက္ခံရရင္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အတြင္းက အေမရိကန္ပိုင္ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ဂ်ပန္တို႔အလစ္ ဗံုးႀကဲတိုက္ခိုက္တာေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ျဖစ္စက ေအးေအးေဆးေဆး စစ္ထဲမပါဘဲေနခဲ့တဲ့ အေမရိကန္ကို စစ္ထဲဆြဲသြင္းသလို ျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဂ်ပန္တို႔ စစ္႐ံႈးရသလို ႐ံႈးၾကလိမ့္မယ္။ ဟဲ့မလုပ္နဲ႔လို႔ ဆြဲမယ့္သူေတာင္ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕အေနအထား၊ လူ ေတြရဲ႕သေဘာထားဟာ သူမ်ားနဲ႔ မတူပါဘူးဆိုတာ ျမန္မာျပည္ကို လက္တံု႔ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးႀကံစည္ေနသူေတြသတိျပဳဖို႔တင္ျပအပ္ပါတယ္။
ဘာသာတရားအားလံုးကို ေလးစားလ်က္-
ဦးျမင့္ေဝ(ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္)
————————————————-
ၾသဂုတ္ ၁၃ ရက္ေန႔ထုတ္ ေရႊႏုိင္ငံသစ္သတင္းစာ၏ ေဆာင္းပါးရွင္ ဦးျမင့္ေ၀ (ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္)၏ ” ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာကုိ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့တဲ့ ငရမန္ကန္း” ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။
The first Muslim recorded in Burmese history
The first Muslim documented in Burmese history (recorded in Hmannan Yazawin or Glass Palace Chronicle) was Byat Wi during the reign of Mon, a Thaton King, circa 1050 AD.[2]
Shwe Byin brothers executed
The two sons of Byat Wi’s brother Byat Ta, known as Shwe Byin brothers, were children executed because they refused to obey the forced labour order of the king, maybe because of their religious belief.[3] It was clearly recorded in the Glass Palace Chronicle of the Kings of Burma that they were no longer trusted.[4]
Assassination of Nga Yaman Kan
Rahman Khan (Nga Yaman Kan) was another Muslim killed for political reasons, because of treason to his own king and also clearly as religious persecution.[citation needed] During a time of war, King Kyansittha sent a hunter as a sniper to assassinate him.[5][6]
Massacre in Arakan
Another event involving killing of Muslims was in Arakan and was likely due to politics and greed and not communal and religious agenda. Shah Shuja was the second son of the Mogul Emperor Shah Jahan who built the famous Taj Mahal of India. Shah Shuja lost to his brother Aurangzeb and fled with his family and soldiers to Arakan. The Arakan pirate king Sandathudama (1652-1687 AD) who was the local pirate of Chittagong and Arakan, allowed him to settle there. He wanted to buy ships to go to Mecca and was willing to pay with silver and gold. But the Arakan king turned greedy for his wealth and forced on his daughter. At last after an alleged unsuccessful attempt at rebellion the sultan and most of his followers were killed. There are sources that indicate that Shah Shuja escaped the massacre.[7][8][9][10][11][12][13]
Muslims under Bayintnaung
Muslims served under Burmese king Bayintnaung (1550-1589 AD).[14] In 1559 AD after conquering Bago (Pegu) he prohibited the Muslims from having halal meals of goats and chickens by not allowing them to kill these animals in the name of God. He also disallowed the Eid ul Adha, Kurbani, sacrifice of cattle.[15]
Muslims under Alaungpaya
King Alaungpaya (1752–1760) prohibited Muslims to do halal on cattle.[16]
Bodawpaya
King Bodawpaya (1782–1819) arrested four famous Burma Muslim Maulvis (Imams) from Myedu and killed them in Ava, the capital, after they refused to eat pork.[17] According to the Myedu Muslim and Burma Muslim version there were seven dark days after that execution and the king later apologized and recognized them as saints.[17][18]
Tags: Burma, Hebrew University of Jerusalem, Iraq, Islam, Middle East, Muslim, Shia Islam, Sunni Islam
Dr Ko Ko Gyi's Blog 
Leave a Reply