ဆဒၵန္ဆင္မင္း ဇာတ္ ေတာ္ထဲက ေသာႏုတၱရမုဆုိးလို လူေတြအေၾကာင္း

ဆဒၵန္ဆင္မင္း ဇာတ္ ေတာ္ထဲက ေသာႏုတၱရမုဆုိးလို လူေတြအေၾကာင္း ဆက္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။

မုဆုိး ေသာႏုတၱိဳရ္ဘာလုပ္သလဲ၊ သတ္တယ္၊ ျဖတ္တယ္၊
ၿပီးေတာ့ေရာ- အခက္အခဲႀကဳံ လာရင္ ဟိုလူ႔လႊဲခ်၊ ဒီလူ႔လႊဲခ်၊

အဲဒီေတာ့ သင္ခန္းစာ အေဟာင္းေလး ျပန္ေတြးၾကည့္ရ ေအာင္။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္အက်ဥ္းကို မွ်ေဝပါရေစ။

ဆဒၵန္ဆင္မင္းမွာ မိဖုရားႏွစ္ပါးရွိတယ္။ မဟာ သုဘဒၵါနဲ႔ စူဠသုဘဒၵါ။ တရက္မွာေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက မိဖုရားႏွစ္ပါးကို ပန္းေပးမယ္ဆုိ လုပ္တယ္။ ဆင္ေတြဆုိေတာ့လည္း သူတုိ႔နည္းသူတုိ႔ဟန္နဲ႔ ပန္းေပးတာေပါ့ေနာ္။ မိဖုရား ႏွစ္ပါးကို ဝဲညာရံေစလ်က္ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက အင္ၾကင္းပင္ကို ဦးနဲ႔ေဝွ႔ေတာ့ သစ္ပင္ေပၚက အင္ၾကင္းပန္းေတြက က်လာတာေပါ့။ အဲဒီမွာျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မဟာသုဘဒၵါဘက္ကို ပန္းေတြ က်ၿပီး စူဠသုဘဒၵါဘက္ကိုေတာ့ ခါခ်ဥ္ေကာင္ေတြက်လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ စူဠသုဘဒၵါက အမ်က္ေတာ္ရွသြားခ့ဲတယ္။ အဲဒီစူဠသုဘဒၵါမိဖုရားက ေသဆုံးသြားၿပီး ဒီဘဝမွာ လူျပန္ျဖစ္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးရဲ႕မိဖုရားျဖစ္ေနတယ္။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကေတာ့ ကံမကုန္ေသးဘူး။ ဆင္မင္းဘဝနဲ႔ပဲ ရွိေနေသးတယ္။

အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ႕ဒီဘဝက လင္ေတာ္ေမာင္ဘုရင္ႀကီးကုိ သူက ဆဒၵန္မင္းရဲ႕ အစြယ္ကို နားကြင္းလုပ္ပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဆဒၵန္မင္းကို သတ္ေပးဖုိ႔ ပူဆာေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို လက္စားေခ်တာေပါ့ေလ။

အဲဒီေတာ့ ဘုရင္က မုဆိုး ေသာႏုတၱရ္ကို ေစခုိင္းေတာ့တာပါပဲ။

မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္အေၾကာင္း… ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို လုပ္ႀကံတယ္။
ေနာက္ဆုံး ဆဒၵန္ဆင္မင္းက ထိုမုဆုိးကို ဖမ္းမိသြားေတာ့ သင္း(ေသာႏုတၱိဳရ္)ဘာလုပ္သလဲ၊

သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ ‘ျမမရွား စိန္မရွား အလြန္ပင္ မ်ား သည့္ၾကားက နားေလးေလဟန္ ဆင္စြယ္ကိုမွ နားေတာင္းကြပ္၍ ပန္ဆင္လိုပါသည္’ဆုိၿပီး မိဖုရားကို လႊဲခ်၊ ဒါတင္ပဲလား၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊

‘သူ႔မယား ငိုတည့္လွ်င္ ဟိုလူႀကီးက ပ်ာယီး ပ်ာယာ ပဇာအေရး မေမွ်ာ္ေတြးပဲ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးအား ဆင့္ေခၚၿပီးလွ်င္ ဟယ္…ေနာ္လုဒၵက ဆဒၵန္အစြယ္ မရက ဇီဝနတၳိ နင္ေသမည္သိ’ ဆုိၿပီး ဘုရင္ကို လႊဲခ်နဲ႔…

ကဲ…ၾကည့္ … ေနာက္ဆုံး သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ ဘယ္လိုေျပာတယ္ထင္သလဲ။

‘အစြယ္လိုသူ မိဖုရား၊ ေစခုိင္းသူ မင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရားကၽြန္ေတာ္ ႀကံေဖာ္ ႀကံဖက္ သုံးေယာက္အနက္မွ ကံကြက္က်ား ငမုိက္သား မုဆိုုးေလ’တဲ့..ေသာႏုတၱရတုိ႔ ေလွ်ာက္တင္ပုံမ်ား။

ဆဒၵန္ဆင္မင္းက သူ႔ကို လာသတ္ေနတဲ့၊ သူ႔ကို ေလးနဲ႔ခြင္းထားတဲ့ ဒီမုဆုိးကို အျပစ္ေျပာဖို႔ေနေနသာသာ ‘ေၾသာ္…ဒီေကာင္ေလးလည္း နီးရာဓား ေၾကာက္ရရွာတာကိုး၊ သူ႔အထက္က ခုိင္းလို႔ လုပ္ရရွာတာကိုး’ဆုိၿပီး ျပန္ၿပီးေတာ့ ေတာင္ သနားရမလိုလို။

ေသာႏုတၱိဳရ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ကေလးက အတုယူခ်င္စရာေတာင္ ေကာင္းသလုိလို၊ အတုလည္းယူၾကပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက ေသာႏုတၱရေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး ဆဒၵန္ဆင္ မင္းရဲ႕ယခင္ဘဝက မိဖုရားစူဠသုဘဒၵါရဲ႕လက္စားေခ်တဲ့ အႀကံကို သိရွိသြားတဲ့အခါၾက ေတာ့

‘ေလာင္စာ ရန္ၿငိွဳး မီးဆက္၍ ပ်ိဳးမည္စိုးေသာေၾကာင့္’ ‘မိန္းမဆုိး အမုန္း ဒီဘဝႏွင့္ပင္ ဆုံးေစေတာ့’ဆုိၿပီး မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္ကို အလိုရွိရာကိုျပဳႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္တဲ့အခါမွာ ေစာေစာကေတာ့ သူေသရမွာကို အေၾကာက္ႀကီးေၾကာက္ၿပီး ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ အစုံသုံး ၿပီး သူအျပစ္လြတ္ေအာင္ ပ်ာပ်ာသလဲေရွာင္ေနတဲ့ မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္တုိ႔မ်ား ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထေတာင္က,သတဲ့။ ဒါပါပဲ။

လူဆုိတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လုံၿခဳံစိတ္ခ်ရၿပီလို႔ ထင္တဲ့အခါ စရုိက္မွန္က ေပၚလာတတ္တာကိုး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္သလဲ။ ဦးပုည အေရးအသား အရမ္းေကာင္းပါတယ္။

”မုဆုိးညစ္ေထး၊ ငမုိက္ေခြးလည္း၊ ေလးစြန္ ေတာင္ႏွင့္၊ အာေခါင္ကိုလွန္၊ ဒိုင္းေထာက္၍ ကန္ၿပီးလွ်င္၊ ထက္သန္ျမျမ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ လႊႀကီးႏွင့္၊ အာစကို ျဖတ္တုိက္၊ ဦးေႏွာက္ခုိက္လုေအာင္၊ အလ်ားလိုက္ ထုိးသြတ္၊ စြယ္ရင္း ကုိပြတ္၊ ဤတြင္ ေပါက္လြတ္ ဗလဖြာ၊ ကန္က်ိဳး၍ လာသကဲ့သို႔၊ အာေခါင္တြင္းမွ ေသြးေခ်ာင္း က်လ်က္ ၊ ႀကီးစြာေဝဒနာ၊ ျဖစ္ေတာ္မူ၏”တဲ့။

ကဲ..ေသာႏုတၳရတုိ႔ ‘မုိက္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပဲ’။ မုိက္တယ္ဆုိတာ မိုက္မဲတယ္၊ မုိက္ကန္း တယ္ လို႔ေျပာခ်င္တာ၊ ခ်ီးက်ဴးတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ စာေရးသူ အခုမွ်ေဝခဲ့တာ ဆဒၵန္ဆင္ မင္းဇာတ္ေတာ္လာ မုဆုိးေသာႏုတၳိဳရ္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို အဓိက မွ်ေဝတာပါ။

ထုိ…မုဆုိး ေသာႏုတၳိရ္။ ရက္စက္တယ္၊ ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္၊ ဒါတင္ပဲလား၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊ အခက္အခဲႀကဳံလာရင္ သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ ေရွာင္တတ္တယ္။ သူမ်ားကို အျပစ္ပုံခ်တတ္ တယ္။

သူ႔ကိုယ္သူ သနားစရာျဖစ္ေအာင္၊ မလႊဲသာမေရွာင္သာလို႔ လုပ္ရတာ၊ နီးရာဓား ေၾကာက္လို႔ လုပ္ရတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္တယ္။ စကားႀကြယ္တယ္၊ ပါးနပ္တယ္၊ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္မ်ားတယ္။ သူလုပ္ထားတဲ့ အကုသိုလ္ဒုစရိုက္အလုပ္ကို ပေပ်ာက္ေစဖို႔ ခါေတာ္မီ လွ်ာေပၚလာ ဇာတ္ လမ္းေတြ ထြင္တတ္တယ္။ အဲ…ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ပါးနပ္မႈကေတာ့ သူ႔ကို အခါခပ္သိမ္း ေကာင္းက်ိဳး မေပးခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ရာဇဝင္ဆရာမ်ားက ဘယ္လို ရာဇဝင္မွာ စာတင္ခဲ့ပါသလဲ။

“မုဆိုးညစ္ေထး ငမုိက္ေခြး ေသာႏုတၱိဳရ္”တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေသာႏုတၱရမုဆုိးႏွင့္ တူေသာသူမ်ား မိမိကိုယ္ကုိ အခ်ိန္မီ ျပင္သင့္ပါၿပီ။ အခ်ိန္ရွိပါေသးတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ ဘယ္သူရယ္၊ ဘယ္ဝါရယ္ နာမည္တပ္ၿပီး မေျပာလိုပါဘူး။ အကုန္လုံးကို ဝါးလုံးရွည္နဲ႔ သိမ္းရမ္းတာမ်ိဳး စာေရးသူ မလုပ္ခ်င္၊ မလုပ္ရဲပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ္ပါ ေသာႏုတၱိဳရ္လုိ လူမ်ိဳးစာရင္းထဲ ပါသြားမွျဖင့္။

ကဲ…ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ မုဆိုးေသာႏုတၱိဳရ္ မေကာင္းဘူးဆုိေတာ့ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားကေရာ။ ရန္ၿငွိဳးႀကီးမားတဲ့ မိဖုရားနဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ မသုံးပဲ မယားအလိုက် မယားခိုင္း တာလုပ္တဲ့ဘုရင္။ ဒီလိုေျပာလို႔လည္း မိန္းမ မေကာင္းဘူး၊ ေယာက်္ားမေကာင္း ဘူး ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ဇာတ္သေဘာ အရေျပာတာပါ။